علمی توصیفی

رسانه های اجتماعی

رسانه های اجتماعی با ارایه خدمات عمومی آهنگ فعالیت ها را با آهنگ زندگی شهروندان جامعه تنظیم می كنند. اجتماعی شدن نیز معنایی جز این ندارد.

این رسانه ها یکسویه نگر نبوده و مهم ترین رسالت خود را ایفای نقش های اجتماعی تعریف كرده اند. در این فضای رسانه ای همه به رسانه دسترسی دارند و بدون تبعیض از خدمات آن بهره مند می برند.

این رسانه ها نقش موثری در همگرایی شهروندان، تشکیل اجتماعات و جنبش های اجتماعی دارند، از اینرو به عنوان خاری در گلوی حاكمان بریده از مردم هستند.

اصطلاح «رسانه های اجتماعی» نخستین بار در جولای 2006 به کار گرفته شد.

از دیدگاه شیپلی (Shipley) «این رسانه ها به آن دسته از شبکه های اینترنتی اطلاق می شود که در آن امکانات تعامل، اضافه کردن دوستان، اظهارنظر در پروفایل ها، ایجاد گروه های جدید، پیوستن به سایر گروه ها و پرداختن به بحث و گفتگو به طور همزمان میسر است».(روشندل، 1394، ص112).

  آندره کاپلن و مایکل هانلین (2010،Kaplan Andreas & Heinlein Michael) رسانه های اجتماعی را این گونه تعریف می کنند:

«گروهی از برنامه های کاربردی مبتنی بر اینترنت هستند که با اتکا به بنیان های تکنولوژیک وب، امکان ایجاد و تبادل محتوای تولیدشده بوسیله کاربران را می دهند.» (به نقل از عقیلی و قاسم زاده، 1394).

این رسانه ها زیرساخت تولید و انتشار محتوا را در دست شهروندان قرار داده اند.

امروزه هر شهروند یك رسانه محسوب می شود.

قادر است هر گونه محتوی در قالب هاب متنوع تولید، پردازش و به اشتراك گذارد.

از نظر برایان سولیس (Brian Solis،2010) «این رسانه ها از محتوای دموکراتیک تشکیل شده و درک درستی از روند مردم دارد، زیرا وظیفه آنها تنها خواندن و منتشر کردن اطلاعات نیست، بلکه آنها اطلاعات را تولید و برای دیگران به اشتراک می گذارند.» (به نقل از افتاده، 1394، ص23).

شهروندان برای نیرومند شدن و ایفای فعالانه وظایف اجتماعی ضرورت دارد، سواد رسانه ای و اطلاعاتی خود را به صورت روزمره افزایش دهند. بهترین فضا برای این مهم کنشگری فعال در این رسانه هاست.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا