خیلی وقت ها خود ما جامعه شناس ها افزون بر این که نمی توانیم به حل مسائل اجتماعی و شناخت آن در جامعه کمک کنیم، خود ما مسئله ایم.
میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست تو خود حجاب خودی حافظ زمیان برخیز
سرسپردگی بی انتها به نظریه های ویژه و در بند آن ها بودن و انتقال مسئله های جامعه های دیگر به ناروا به درون کشور و تحلیل ها و تبیین های نادرست به جای شناخت درست مسئله، مسئله های اجتماعی موجود در جامعه را به رنگ های گوناگون و به معضل دگرگون می کند. این مسئله از جامعه شناسی های ناصواب و نادرست جامعه شناس ها است.
بی عنایتی به تاریخ و ادبیات کشور و بریدن از گذشته کشور ما را در نظریه سازی و ایجاد دیدگاه ابتر گذاشته است.
البته معتقد به دو سویه سازی تند و رادیکال از درون و بیرون نیستم و دریافت و بهره گیری از دیدگاه های رایج درست است، ولی با سرسپردگی محض به این دیدگاه و آن دبستان و عینک سرسپردگی به چشم زدن و با تخیل های هپروتی در آرمان شهرهای بیرونی سیرکردن مخالفم.
یکی از منابع و پشتوانه های ایجاد دیدگاه و نظریه جامعه شناختی برای جامعه مطالعه تاریخ و استفاده از مطالعه های بزرگان این سرزمین است.
خود علم و دانشگاه ها و به ویژه علوم انسانی در جامعه ما گرفتار ازخودبیگانگی و خودکم بینی است.
جایی که بزرگان جامعه شناسی در کشورهای اروپایی و غربی از نظریه های کلاسیک گذر کرده اند و از دیدگاه های آمیخته بهره می برند.
در جامعه دانشگاهی ما سرسپردگی به کلاسیک ها و دیدگاه های شان دگماتیستی است و بسیاری از این افراد و گروه ها از دیدگاه های کلاسیک دین ساخته اند.
این در حالی است که اگر مارکس، وبر و دورکیم زنده بودند و برابر شرایط اجتماعی و دگرگون جامعه های امروزی، دیدگاه های همساز با فضای اجتماعی امروز می دادند.
در دنیای امروز که چندبُعدی و چندعاملی نگریستن رونق گرفته است، نگاه های تک بعدی صواب نیست.
از سوی دیگر دیدگاه های جامعه شناختی، حتی در جامعه ای که زایش یافته است به دلیل دگرگونی ها روی داده در زمان و مکان، مناسب آن جا نیز نیست تا چه برسد به جامعه ما.
بیایید جامعه شناس باشیم و جامعه شناسی های خود را جامعه شناسی کنیم و از سرسپردگی به افراد و گروه های سیاسی بپرهیزیم.
واقع گرایی و حقیقت بینی پیشه کنیم، تعهد جامعه شناختی داشته باشیم.
از عینک های سوگیرانه نبینیم.
چشم های مان را شسته و مسئله های اجتماعی جامعه را با هنجارها و قاعده های خود بسنجیم و از گذر دادن مسئله های اجتماعی دیگران به جامعه خود بپرهیزیم.
آیا دغدغه های جامعه و فرهنگ دارید؟
آیا از مسیر دگرگونی های روی داده در سبک زندگی و خانواده دغدغه دارید؟
یا به اشاعه بیماری های اجتماعی موجود در جامعه های دیگر، به جامعه خودمان بنام پیشرفت و توسعه کمک می کنید. بیایید خودانتقادی پیشه کنیم و جامعه شناس جامعه شناسی های خودمان باشیم.
بیایید تعهد جامعه شناختی داشته باشیم و بدون احساس خود کم بینی و ازخود بیگانگی به درستی مسائل اجتماعی مان را بشناسیم
و در جهت پیشگیری از بیماری های اجتماعی همه گیر مصون سازی کنیم و پیشگیری را بر درمان مقدم داریم.
