به مناسبت روز جهانی داور ، تقدیم به داوران سرزمینم
یکی از مشاغل ورزشی حساس که نقش تعیین کننده ای در مسابقات فوتبال دارد، شغل داوری است که به لحاظ امکانات و حقوق در اقلیت هستند.
تمام این اتفاقات خوب و تمام این حضورهای پرافتخار و دوست داشتنی داوری فوتبال در این چند ساله اخیر در حالی رخ داده است که داوران ایران همچنان در اقلیت (نه از نظر تعداد، بلکه از لحاظ توجه و امکانات) به سر می برند.
اقلیتی که همواره پشت سر اکثریت شغل ها در فوتبال بوده اند و از آنچه که به ورزش ایران اختصاص می یابد، گاهی هیچ سهمی نبرده اند و گاهی به اندک سهمی قناعت کرده اند.
داوران فوتبال ایران که هنوز هم بعد از افتخارآفرینی در آسیا و جهان در اقلیت هستند، می کوشند با انگیزه فراوان خود را اثبات کرده و حق خود را از ورزش کشور به طور تمام و کمال بگیرند.
شاید دلیلی که با تمام کمبودها و کاستی ها، داوران ما به درجه های و مقام های بالای ورزشی می رسند همین انگیزه، حس همبستگی، سرمایه اجتماعی بالا و تلاش برای حرکت از سمت اقلیت به سمت برابری باشد .
شاید بتوان گفت در این تجاری سازی ورزش تنها قشر ورزشی در فوتبال که به صورت خیلی حرفه ای زندگی می کنند، همین قشر داوران هستند، البته یک تفاوت عمده با مربیان و بازیکنان ما دارند که پول های حرفه ای نمی گیرند.
خانم گلاره ناظمی و خیلی از داوران خانم، و آقای فنایی و همکارانشان از پیشکسوتان داوری و آقای فغانی که متاسفانه مهاجرت کردند (حتماً همین در اقلیت بودن یکی از دلایل آن بود) و همچنین خداحافظی زودهنگام آقایان مظفری و … افتخارات بزرگی را در این چند ساله برای ما کسب کرده اند و باید با افتخار از آنها حرف بزنیم و لذت ببریم.
به یاد بیاوریم در لیگ ها داخلی چه بلایی سر داوران مان می آوریم و تمام بُرد و باخت ها را برخی موارد به پای این داوران می نویسیم .
امیدواریم روزی برسد که احترام به قانون داوری در کشور نهادینه شود و هیچ مربی، هوادار و بازیکنی خودش را برتر از داور نداند و توهین نکند.
ما در کشورمان در اکثر رشته های ورزشی داورهای در سطح جهانی داریم، بیایم با احترام گذاشتن به داوران به آنها آرامش دهیم تا در فضای آرام به داوری بپردازند و پیشرفت کنند که لازمه داور خوب بودن داشتن تمرکز، آرامش و احساس امنیت است که مسئولین و مردم می توانند این فضا را آماده کنند.
