علمی توصیفی

معنای بهبود در روابط تبعیض آمیز

معنای «بهبود» در روابط تبعیض آمیز از منظر ملکوم ایکس

گروه های مختلفی در جامعه هستند که مورد تبعیض اند: زنان، اقلیت های دینی، اقلیت های قومی و اقلیت های بومی تنها برخی از این گروه ها هستند.

با این حال، بسیار می شنویم که در رفع تبعیض بهبود حاصل شده است.

مثلاً در حوزه زنان و رفع تبعیض از زنان پیشرفت داشته ایم.

یا اینکه در روابط قومی، نژادی و یا تعامل با مردم بومی بهبود حاصل شده است.

یا در حوزه مهاجران بهبود حاصل شده است.

در این ویدیو، ملکوم ایکس به ما می گوید که معنای بهبود در روابط تبعیض آمیز چیست؟

 ملکوم ایکس فعال سیاه پوست است که تمام عمرش را صرف مبارزه علیه تبعیض های نژادی در آمریکا ساخت.

در این ویديو، ‌خبرنگار از ملکوم ایکس می پرسد که شما می گویید بهبود حاصل شده است؟

و جواب ملکوم ایکس واضح و روشن است. «خیر، بهبودی حاصل نشده است».

ملکوم ایکس سپس معنای بهبود در روابط تبعیض آمیز را به روشنی تبیین می کند:

«وقتی یک چاقوی ۹ اینچی را در پشت من فرو می کنی و ۶ اینچ آن را بیرون می آوری، این بهبود نیست.»

«همه چاقو را بیرون بیاوری باز بهبود در روابط تبعیض آمیز نیست.»

بهبود در روابط تبعیض آمیز به مرحله ای می گویند که کمک کنی زخمی که  تو بر من وارد ساخته ای شروع به التیام کند. بهبود در روابط تبعیض آمیز یعنی التیام زخم، مداوای زخم!

چنین بهبودی با اعتراف به تبعیض شروع می شود و نه با هیچ چیز دیگر.

اگر اعتراف نکنی که چاقویت را در پشت من فرو کرده ای، رفع تبعیضی هم صورت نمی گیرد.

حتی زمانی که چاقویت را از پشت من بیرون می کنی، من نمی دانم که قصد تو ضربه ای دیگر است، یا رها کردن من زخمی به حال خود!

ملکوم ایکس آخر این مصاحبه می گوید که: آنها حتی اعتراف نکرده اند که تبعیضی بوده است، اعتراف نمی کنند که چاقویشان در پشت من است، چه رسد به خارج کردن چاقو و التیام زخم.

این اعتراف مرحله آغازین رفع تبعیض است. بدون اعتراف قدمی پیش گذاشته نمی شود. بهبودی حاصل نمی شود.

«آنان» هنوز معتقد نیستند که تبعیضی در حق زنان صورت می گیرد، چه رسد به مداوای زخم! 

هنوز معتقد نیستند که تبعیضی در حقوق اقلیت های دینی، قومی، بومی و یا مهاجران صورت گرفته است، چه رسد به الیتام زخم.

هنوز اعتراف نکرده اند که چاقویشان در کمرمان است، چه رسد به التیام زخم.

هنوز اعتراف نکرده اند که زخمی عمیق بر روح و وجودمان زده اند،‌ چه رسد به مداوای آن.

در چنین شرایطی سخن از بهبود و التیام بی معنی است.

عقیل دغاقله

پژوهشگر اجتماعی، دانشگاه راتگرز، ایالت نیوجرسی

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید
بستن
دکمه بازگشت به بالا