ابزارهای مشاهده، اندازه گیری، آزمایش، مقایسه و غیره با «جزء جزء کردن» واقعیت قادر به شناسایی، وارسی و کشف امور هستند.
لذا، علم با «جزء جزء کردن» واقعیت، توانست به کشف قوانین دست پیدا کند و تکنولوژی و اختراعات را رقم بزند.
این امر در مورد جامعه شناسی نیز صادق است.
چرا که بسترهای جامعه شناسی در سه سطح خُرد (مانند دوستان و خانواده)، میانه (چون گروه های قومی و شغلی) و کلان (مثل جامعه صنعتی و ساختارها)، گسترده و پیچیده هستند و با «جزء جزء کردن» می توان به حقایقی در مورد آنها دست یافت.
نکته حائزاهمیت دیگر این است که موضوعات جامعه شناسی از قیبل همکاری، کنش ارتباطی، رضایت شغلی، روابط باز خانوادگی و غیره به صورت عینیت مشخص در گوشه و کناری قرار ندارند، بلکه مفاهیم کلی هستند که بر نوع و چگونگی دلالت می کنند.
مثال:
رضایت شغلی را نمی توان مانند اتاق رئیس یا بخش مالی در جایی یافت!
هویت قومی را نمی توان مانند کتاب یا مسجد در جایی پیدا کرد!
نشاط اجتماعی را نمی توان چون جشن و مهمانی در جای مشخصی سراغ گرفت!
به این ترتیب، شناخت و درک کم و کیف مفاهیم نیازمند شاخص سازی یا به تعبیر دقیق تر، استفاده از تکنیک «جزء جزء کردن» است.
بر این اساس، جامعه شناس حرفه ای می تواند با تکنیک «جزء جزء کردن» از عهده شناخت برآید و موقعیت را دریابد.
ولی، آیا براستی چنین است؟1 . . .
این مقاله محدود برای اعضای ویژه می باشد
با تهیه اشتراک به این مطلب دسترسی خواهید داشت
