اگر قرار است دارائی برای فرد منزلت بیشتری به همراه آورد باید بصورت متظاهرانه به نمایش گذاشته شود.
قشر مرفه علاوه بر بدست آوردن ثروت و به تبع آن قدرت، بیشتر موارد در پی نشان دادن این ثروت برای کسب افتخار اجتماعی هستند.
این تظاهر در ابتدا به صورت «تن آسایی خودنمایانه» از طریق اشتغال فرد به کارهای غیرتولیدی، خدماتی و واسطه گری است، زیرا کار مولد از دیگر بخش ها انجامش دشوارتر، پیچیده تر و زمانبر است.
دارایان می‌کوشند با مصرف خودنمایانه، خود را متمایز کنند و به عنوان الگوی جامعه معرفی کنند.
در این فرایند، قشر برخوردار نمادهایی را مطرح می‌کند که این نمادها ارزش تلقی می‌شود و با رقابتی شدن فضای جامعه دیگر اقشار هم می‌کوشند تا خود را به نمادهای طبقه مرفه نزدیک کنند.
به عنوان مثال پوشیدن لباس‌های مارک دار، یا مسافرت به کشورهای دیگر و سواحل معروف دنیا، یا خرید خودروهای گران قیمت و لوکس و… شیوه‌هایی از‌این نمایش متظاهرانه است.
در روزگار ما به واسطه شتاب گرفتن دگرگونی ها و گسترش ارتباطات این میل به شوآف و عرضه خود به صورتی تافته جدا بافته از جامعه، از طریق به نمایش گذاشتن لباس و محل تفریح و لوازم خانه و خودرو و …. در فضای مجازی، شکل جدیدی به خود گرفته است.
اعضای قشر تن آسا برای‌این که در میدان های زندگی، ارزش خود را بالاتر نشان دهند و از این راه امتیاز بیش تری برای خود به دست آورند، با توجه به حجم و ترکیب سرمایه، پیوسته مشغول مصرف تظاهری، آسایش تظاهری، خودنمایی تظاهری و نمایش دادن تفاخر خود هستند.
فرجام سخن
توده‌هایی که با تلاش فراوان و خود ویرانگرانه‌ای سعی می‌کنند از همه لحاظ با این الگوهای ارائه شده همراه شوند، و در صورت نرسیدن سعی می‌کنند با بدلی از آن لذت‌ها (مارک‌های تقلبی، سفر به کشورهای همسایه و کم هزینه، استفاده از لوازم آرایشی ارزان قیمت و اعمال جراحی زیبایی، سرمایه بدن و …) خود را ارضا نمایند.
گاهی عده‌ای هم در صورت نرسیدن به همین مدل کوچک این مصرف گرایی، به عنوان عنصری ضد اجتماعی و عقده‌ای، در نهان و ناخودآگاه خود درگیر چنین زندگی به اصطلاح لاکچری مانده و حسرت می‌خورند و برخی درصدد آسیب زدن به این اقشار بر می‌آیند.
