ایرانیان در حال تجربه عبور از عصر رسانه های یک سویه و دو سویه و ورود پرفشار به عصر رسانه های چند سویه هستند.
در جریان فعالیت های رسانه ای ایرانیان با پشت سر گذاشتن ارتباطات خطی و یکسویه، علاقه گسترده ای برای ارتباطات تعاملی و ارتباطات تبادلی از خود نشان داده اند.
در ارتباطات وب پایه خودمختاری و خودگردانی رسانه ای فراینده ای به کاربران اعطا شده و فرصتی برابر برای دسترسی صداهای خاموش به رسانه تمهید شده است.
ارتباطات وب پایه برای اولین بار در طول تاریخ دسترسی مستاجران طبقه اول هرم مازلو و حاشیه نشینان قدرت و پاره فرهنگ ها را به رسانه میسر کرده است.
رسانه های متداول مانند رادیو و تلویزیون و روزنامه ها به مثابه ماشینی هستند که در جاده های یکطرفه حرکت می کنند و رانندگان برای همه سرنشینان تصمیم می گیرند.
حتی اگر مردم چنین ماشینی را برای رانندگان خریداری و تجهیز کرده باشند به سمت و سوی مورد دلخواه حاکمان به جلو می رانند.
در این شیوه رسانه ای، حرکت راننده یکطرفه بوده و میل رانندگان اصلی همان نیاز سرنشینان وانمود می شود.
در رسانه های خطی و یکسویه مخاطبان منفعل و پذیرا پنداشته شده و نیاز به هدایت دارند.
نسل اول رسانه های اجتماعی مانند وب سایت ها به مثابه اتوبان هایی دو طرفه می مانند که رانندگان وسیله نقلیه خود را در آن به حرکت در می آورند و البته همه کاره نیستند و سرنشینان هم گاه و بی گاه برای حرکت ماشین اعمال نظر می کنند.
در چنین رسانه هایی کار به صورت تعاملی است و دو طرف ارتباط می توانند با یکدیگر تعامل کنند.
نسل دوم رسانه های اجتماعی شاهد ظهور رسانه های فرامدرن مانند شبکه های اجتماعی و پیام رسان ها هستند.
این رسانه ها تبادلی هستند، تبادلی یعنی اینکه جابجایی نقش رُخ می دهد و جای فرستنده و گیرنده پیام به صورت نوبه ای و مستمر عوض می شوند.
در رسانه های تبادلی دو سوی ارتباط فعال و کنشگر هستند.
ایرانیان آهنگ زندگی و کسب و کار خود را با ارتباطات تبادلی سازگار کرده اند و در حال درک یک تجربه تاریخی جدید در باب رسانه ها هستند.
این دستاورد جدید رسانه ای و همبستگی اجتماعی به عنوان دستاوردی ماندگار در کتاب تاریخ ثبت خواهد شد.
