کرونا به عنوان یک بیماری اجتماعی در همان بدو تکثیر نشان داد که جهان در یک گذار تاریخی قرار دارد.
بسیاری جامعه شناسان با نظر اینکه جهان را بایستی به ماقبل کرونا و مابعد کرونا تقسیم کرد، اهمیت شرایط را به خوبی نشان دادند.
و تاکنون ثابت شد که این ویروس کوچک تلفات سهمگین در تمام ابعاد سیاسی، اقتصادی و اجتماعی را بر جهان وارد آورده است، آن هم در قرنی که دانشمندان به ما یاد داده بودند به چیزهای بزرگ فکر کنیم.
لیکن ویروس کوچکی چون کرونا ما را متوجه کرد که زیاد هم خوشبین نباشیم، چرا که بسیاری از پیش فرض های زندگی روزمره ما را دگرگون کرد.
اهمیت جایگاه علم و متخصصان، بی تفاوت نبودن نسبت به جهان و محیط زیست و در عین حال توجه به اقتدار داخلی، همچنین توسعه پایدار و متوازن، و حکمرانی علمی تنها تعدادی از درس های کرونا برای بشر جهان سومی بود.
در این همه گیری، در حالی که اکثر افراد به میزانی آسیب پذیر هستند، لیکن نیروهای کادر درمان از جمله مشاغلی هستند که به لحاظ شغلی در شرایط بدتری قرار دارند و البته استرس بالا و ترس از ابتلا و مرگ و همچنین از بین رفتن بسیاری از همکاران و هموطنان باعث از بین رفتن پایداری آنها و به ویژه پایداری عاطفی شد که مهم ترین نوع پایداری در بین انسانهاست.
متاسفانه تحریم ناجوانمردانه کشور توسط آمریکا و همفکرانش و عملکرد کشورهای دیگر در بحث فروش واکسن و بدعهدی به ما، باعث شد امنیت روانی جامعه نیز دستخوش حساسیت قرار بگیرد.
دائما ترس از پیک بعدی و ترس از ابتلا و مرگ، اجازه پایدار شدن شرایط جامعه را نمی داد و این شوک ها تاب آوری را در سطح افراد و جامعه کاهش می داد که بی شک با توضیحات داده شده کادر درمان آسیب پذیرتر از بقیه بود، و بحث تاب آوری کادر درمان اتفاقاً دغدغه همه مردم بود.
و البته با توجه به مقوله تاب آوری که در رویکرد توسعه انسانی، مردم و کنش متقابل آنها، قدرت و موقعیت اجتماعی از عوامل مهم آن هستند و تاب آوری در هر دو سطح فرد و جامعه بر حسب قابلیت های فردی و البته در این شرایط همه گیری و فشار مضاعف بر یک قشر خاص بیشتر به وسیله توانایی های اجتماعی پدید می آید، در اینجا توجه جدی به کادر درمان برای شنیدن صدای شان و اجازه دادن به بیان نگرانی های شان از سویی و اهتمام جدی وزارتخانه های مرتبط در حمایت همه جانبه ضرورت های لازم است که بایستی مدنظر باشند.
تاب آوری رویکرد چند بُعدی به مداخلات و ابتکارات در جامعه دارد.
همه اندیشمندان علوم اجتماعی اتفاق نظر دارند که تاب آوری انسانی عبارت است از:
اطمینان نسبت به امکان وجود فرصت های کافی در حال و آینده، تا افراد امکان مدارا و سازگاری در برابر حوادث نامطلوب را داشته باشند و از توانایی حفاظت از خود و دیگران برخوردار باشند.
در اینجا این تعریف کامل و رسا می تواند راهنمای لازم برای دقت نظر به کادر درمان در این اوضاع همه گیری باشد.
آسیب پذیری آنها از یک سو و نیاز مبرم به وجودشان آنهم برای نجات آسیب پذیران جامعه این مهم را می رساند که مسئولیت در نهادهای ذی ربط بیش از پیش خطیر است و توجه داشته باشیم نهادها، ساختارها و سیاست های حاکمیتی و حمایت های اجتماعی در توانمندی کادر درمان برای مقابله با تهدیدات و شوک ها و افزایش تاب آوری جایگاه والایی دارند.
ایجاد محیط توانمند و گسترش خدمات و حقوق کافی، ایجاد فرصت های برابر برای پرستاران و کادر درمان و حفظ شان و جایگاه پزشکان دلسوز جامعه و مداخلات علمی موجب تقویت تاب آوری نیروهای درمانی و در نتیجه امنیت و آرامش روانی جامعه در دوران شیوع بیماری ها چون کرونا می شود.
بنابراین، خطای بزرگی است اگر تاب آوری را تقلیل دهیم و فقط آن را امری روان شناختی و فردی محسوب کنیم و انتظار داشته باشیم افراد بدون مهیا بودن شرایط اقتصادی، و جامعه فارغ از شرایط سیاسی و فرهنگی برای مقابله با تهدیدات ساختاری و نابرابری ها مهیا باشد.
لذا به صورت کلی، تاب آوری یعنی حمایت همه جانبه دولت ها، جوامع و نهادهای محلی و جهانی برای حمایت و افزایش توانمندی مردم.
در مقابل تلاش های کادر درمان، نکته مهم وجود نهادهای پاسخگو ذی ربط و پیشگیری از بحران ها در سطح دولت هاست.
با این همه سختی ها و مشقت های که بر کادر درمان رفت، نکته مهم و مثبتی که باعث شد همه افراد جامعه در برابر کادر درمان کلاه از سر بردارند، از جان گذشتگی آنها بود.
وقتی که پرستار بیماری با سرم در دست به بیماران بخش می رسید،
پرستاری دیگر برای بیماران شعر دکلمه و امید تزریق می کرد،
پزشکی که چند ماه به منزل نرفت و … اینها همه و همه نشان از قشری فرهیخته و همدل با ایران عزیز بود.
