روش شناسی مردمی بر مسئله ای تمرکز می یابد که اغلب از آن به عنوان «مسئله معنا» (Problem of Meaning) نام می برند و شاید بهتر باشد آن را مسئله «مفهوم» (Problem of Sense) نامید.
به عبارت دیگر، مسئله محوری روش شناسی مردمی آن است که چطور مردم مفهومی می سازند از آنچه که در اطراف آنها می گذرد و شناخت شیوه هایی است که بر اساس آن محیط اجتماعی آنها انتظام می یابد؟
انسان ها عوالمی را که در آنها می زیند به عنوان مکان هایی محسوس و معنادار تجربه می کنند،
همه چیزهایی که برای آنها اتفاق می افتد، مردم و موضوعاتی که با آنها مواجه می شوند، قابل شناسایی اند و به شیوه هایی کم و بیش قابل انتظار با آنها رفتار می شود.
انسان ها با قدری اطمینان احساس می کنند که جهان خودشان را می شناسند و می توانند آن را ارزیابی نموده و با آن سروکار داشته باشند.
همچنین احساس می کنند که آنچه در گذشته انجام داده اند می تواند زمینه ساز برنامه ریزی در حال و آینده برای فراهم آوردن همان نتایجی باشد که قبلاً از کارهای پیشین بدست آورده اند.
انسان ها در اغلب موارد مطمئن هستند که جهان را می شناسند و احساس می کنند که هیچ چیز ناشناخته و عجیب و غریب درباره حقیقت وجود ندارد.
روش شناسی مردمی قائل به این برداشت نیست و معتقد است جهان برای انسان «معین» نیست، آن گونه که به سادگی و از طریق چشمان کاملاً باز بشود، آن را دید.
آنچه دیده می شود همان قدر تحت تاثیر فرد بیننده، نحوه نگاه کردن او و مسئله موردنظر اوست که تحت تاثیر امور بیرون از اوست.
بالاتر از این، ما ممکن است یک چیز را به انواع کاملاً متفاوت ببینیم، در یک زمان به یک شکل و در زمانی به شکلی دیگر.
نحوه نگریستن به امور وابسته است به منظری (Perspective) که از آن به امور نگاه می شود.
همچنین وابسته است به کارهایی که ما به عهده داریم و دانش، اطلاعات و فرصتی که در دسترس ما قرار دارد.
بنابراین، این آدم ها هستند که مفهومی را که جهان برای آنها دارد می سازند.
یعنی جهانی که آنها می بینند به چیزهایی وابسته است که آنها از آن به عنوان مکانی قابل شناسایی و آشنایی می فهمند.
هدف روش شناسی مردمی ارائه تحلیلی از شیوه هایی است که بر اساس آن، تجربه جهان به عنوان مکانی مبتنی بر نظم و قابل فهم و جهانی که در آن امور به شیوه های مورد انتظار و واضح انفاق می افتد، تولید می شود.
روش شناسی مردمی اهمیت مقررات در جامعه و تاکید بر این نکته که رفتار روزمره بر اساس مقررات سامان می یابد را تکذیب نمی کند.
ولی، روش شناسی مردمی بیشتر متضمن فهم رفتاری است که به پیروی از مقررات انجام می شود تا درک مقرراتی که مورد تبعیت قرار می گیرند.
هدف روش شناسی مردمی ارائه تحلیلی از شیوه هایی است که بر اساس آن، تجربه جهان به عنوان مکانی مبتنی بر نظم و قابل فهم و جهانی که در آن امور به شیوه های مورد انتظار و واضح اتفاق می افتد، تولید می شود.
منبع: ورسلی، پیتر (1378)، نظم اجتماعی در نظریه های جامعه شناسی، ترجمه سعید معیدفر، تهران: موسسه فرهنگی انتشاراتی تبیان، ص 178-155.
