مددکاری اجتماعی و کنترل اجتماعی (قسمت اول)

عنوان کامل مقاله « مددکاری اجتماعی (سیاست اجتماعی) به عنوان ابزار کنترل اجتماعی استفاده می شود» می باشد.

کنترل اجتماعی طبق تعریف جامعه شناسان دارای دو شکل اساسی است؛ هنجارها و ارزش های درونی و بیرونی که زندگی افراد را تنظیم می کند.

یک شکل درونی کنترل اجتماعی غیررسمی، تاثیر شبکه‌های اجتماعی غیررسمی مانند خانواده، گروه همسالان، محله و مذهب است. این اشکال بر افراد کنترل دارند و زندگی اجتماعی را تنظیم می کنند.

افراد به دلیل ترس از طرد اجتماعی یا انزوا، تلاش خود را برای برآوردن انتظارات اجتماعی انجام می دهند.

 با این حال، تاثیر کنترل اجتماعی غیررسمی در گستره وسیعی مانند شهرهای بزرگ به خوبی کار نمی کند.

در شهرهای مدرن، افراد هنجارهای اجتماعی را نادیده می گیرند که منجر به بی نظمی اجتماعی می شود.

کنترل اجتماعی درونی برای کنترل نظم اجتماعی ناکافی است، بنابراین برای حفظ نظم اجتماعی نیازمند حمایت هنجارهای بیرونی است.

هنجارهای اجتماعی رسمی خارجی مستلزم برخی تحریم ها، اعم از پاداش یا مجازات، مانند قوانین دولتی برای حاکمیت بر تعامل مردم و حفظ ثبات اجتماعی است.

لذا، مددکاری اجتماعی توسط دولت ها به عنوان کنترل اجتماعی رسمی و توسط مردم به عنوان یک کنترل اجتماعی غیررسمی استفاده می شود.

مددکاری اجتماعی به عنوان یک حرفه، شغل و رشته در طول 150 سال گذشته تکامل یافته است.

در کشورهای سراسر جهان به سطوح مختلفی از پذیرش رسیده است، توسط مقامات ممنوع شده و دوباره ظاهر شده است.

به دلیل انگیزه نظری و همچنین جنبه های اخلاقی آن، کار اجتماعی به سختی در طول زمان ممنوع می شود».

از نظر تاریخی، کنترل اجتماعی رسمی به عنوان یک مفهوم، جایگاه مهمی را در اواخر قرن بیستم به خود اختصاص داد، زمانی که جامعه شناسان با مشکلات نظم اجتماعی در جامعه شهری مواجه شدند، که منجر به تفسیر متفاوت کنترل اجتماعی در مناطق شهری نسبت به مناطق روستایی شد.

به گفته روس و کولی کنترل اجتماعی در شهرها به دلیل فقدان روابط اجتماعی تغییر کرده است که این روابط به عنوان مکانیسم های نظم اجتماعی شناخته می شوند و ثبات اجتماعی را تضمین می کنند.

کنترل اجتماعی ممکن است از طریق دو روش کنترل اجتماعی رسمی و کنترل اجتماعی غیررسمی اجرا شود.

راه رسمی توسط نظام ارزشی جامعه حمایت می شود و توسط قوانین محلی جامعه اجرا می شود. بنابراین، معمولاً قانون جامعه مجازاتی برای حفظ نظم و جلوگیری از انحراف دارد.

راه دوم کنترل اجتماعی یک روش غیررسمی است.

این شامل دو نوع کنترل اجتماعی است: اول، کسانی که داوطلبانه در موقعیت مددکاری اجتماعی استفاده می شوند که لزوما از حمایت قانونی خاصی برخوردار نیستند.

دوم، کسانی که نظام ارزشی خود را در طول فرآیند زندگی کنترل می‌کنند، مانند تعهد افراد به ارزش‌های دینی یا اخلاقی که آنها را از انحراف باز می‌دارد.

علاوه بر این، قدرت استفاده از کنترل اجتماعی به میزان رفتار بروز یافته افراد بستگی دارد.

بنابراین، زمانی که رفتار به سمت انحراف گرایش پیدا می کند، قدرت کنترل اجتماعی در سطح بالاتری قرار می گیرد و سختگیر می شود، در حالی که وقتی رفتار انتظارات جامعه را برآورده می کند، کنترل اجتماعی مدافع افراد می شود.

هدف از کنترل اجتماعی تنظیم زندگی افراد در تعاملات اجتماعی آنها با محیط اجتماعی است. همچنین، تضمین می کند که مردم در یک محیط اجتماعی سالم زندگی می کنند. علاوه بر این، همبستگی بین مردم را به همراه می آورد و اهداف آنها را به خاطر جامعه شان متحد می کند.

با این حال، اعمال کنترل اجتماعی از جامعه ای به جامعه دیگر متفاوت است.

از نظر تاریخی، وظیفه یک دولت استفاده از مقررات رسمی و اطمینان از پذیرفتن این مقررات توسط مردم و درک این موضوع که دولت از آنها چه انتظاری دارد؟  

اینجاست که اهمیت نقش مددکاری اجتماعی در کمک به مردم نمایان می شود.

مددکاران اجتماعی از طریق مجاری رسمی برای دفاع از حقوق اجتماعی مردم و همچنین دستیابی به اهداف زیر تلاش می کنند.

اول، اطمینان از اینکه افراد نیازمند خدمات کافی دریافت می کنند.

دوم، اطمینان از نزدیک بودن به محافل رسمی که در آن سیاستگذاران تصمیمات خود را در مورد خدمات اجتماعی می گیرند.

منبع:

https://www.scirp.org/journal/paperinformation?paperid=106723