اگرچه در تمام شیوه های تربیت به توجه کردن و رفع نیاز فرزندان تاکید شده است، اما افراط و تفریط در این امر می تواند مانند برخی از عوامل اجتماعی تاثیر منفی داشته باشد.
با اندکی تامل در سبک تربیت فرزندان در عصر جدید با مسئله ای روبرو هستیم که در قالب توجه بیش از حد به فرزندان و در اختیار قرار دادن بیش از حد متعارف امکانات و فراتر از تناسب سنی آنان می باشد، بطوری که برطرف نمودن تمایلات و خواسته های بیش از اندازه فرزندان منجر به پدیده ای شده که از آن می توان تحت عنوان فرزندسالاری نام برد.
در این شیوه تربیت که معمولاً بر مبنای تربیت عاطفی استوار است نه تربیت عقلانی، در برخی مواقع می تواند پیامدهای منفی نیز در برداشته باشد، چون در این روش که در بردارنده نازپروری فرزندان هست موجب کاهش آستانه تحمل و استقامت آنان می گردد.
همچنین این امر باعث می شود که فرزندان به خاطر عدم درک شرایط والدین فقط به دنبال برطرف نمودن نیازهای خود بوده و به دنبال زیاده خواهی و افراط گرایی باشند که این امر می تواند موجب طغیان و عصیان در آنها شود و اگر بصورت مستمر تداوم داشته باشد در برخی مواقع باعث ایجاد فاصله و شکاف بین اعضای خانواده می گردد.
این شیوه از فرزندپروری یا همان فرزند سالاری می تواند عاملی برای فرار فرزندان از منزل باشد.
چون با نازپروری و برآورده شدن سریع نیازها ازیک سو، آرزویی برای بچه ها در سن و سال خودشان باقی نمی ماند و از سوی دیگر، فرزندان هم در برابر شنیدن پاسخ منفی والدین در برابر خواسته هایشان بسیار شکننده هستند.
بنابراین، با تامل در این شیوه تربیتی به نظر می رسد پیامدها و اثرات مخرب زیادی در بر دارد، پس به عنوان آفتی برای تربیت فرزندان می باشد و می طلبد خانواده ها با تقویت مهارت پروری در خود و آشنایی با شیوه های منطقی و درست تربیت فرزند بتوانند در تربیت نسل های آینده موفق عمل نمایند.
