رمز به علایم و نشانه هایی اشاره دارد که می توان از طریق آن به اسرار و رازها دست یافت.
اسرار و رازها پدیده هایی هستند که شگفتی و حقیقت ارزشمندی را در خود دارند و با دستیابی به رمز آنها می توان به فرصت ها، امکانات و امتیازات خارق العاده ای دست پیدا کرد.
در زندگی جمعی علایم و نشانه ها که «سمبل یا نماد» خوانده می شوند نیز در زمره «رمز» قرار دارند.
چرا که تا افراد به کنه و ذات معنای آنها پی نبرند، قادر به برخورداری از مواهب آنها نیستند.
پرچم یکی از آشناترین علایم است که همه آن را به عنوان نمادی از کشور می شناسند. ولی قبل از آن «زبان» نماد اساسی است که اعضای هر «جمع» را قادر به تعامل و ارتباط با یکدیگر می نماید.
نکته اینجاست که «زبان» یک راز و سّر بزرگ است که میان افراد رد و بدل می شود تا عشق، مهربانی، نیاز، انتظار، خشم، دوستی، کار، آموختن، ... در زندگی جمعی جریان گیرد.
لحظه ای بدون «زبان»، زمان توقف زندگی جمعی است. چون عمل و عکس العمل بین افراد متوقف می شود و آنها نمی توانند منظور یکدیگر را دریابند و پاسخ دهند.
زبان شامل اقسام گوناگون است که تقسیم بندی بسیار مهم در کار جامعه شناس، عبارت است از:
- زبان علمی
- زبان مراوده یا زبان محاوره
تفاوت بارز و مشهودی بین زبان علمی (جامعه شناسانه) و زبان مراوده (زبان گفتگوی روزمره) وجود دارد و اینجاست که رمزگشایی نیاز است.
جامعه شناس حرفه ای؛ علم جامعه شناسی را که برای افراد، گروه ها، سازمان ها و ... ناشناخته است را رمزگشایی می کند و به امر شناخته تبدیل می نماید، البته به زبان مراوده و محاوره ای رایج.
جامعه شناس حرفه ای پرده از راز پارادایم ها و جهان بینی جامعه شناسی برمی دارد و آن را به زبان محاوره در اختیار می گذارد.
لذا، کار جامعه شناس حرفه ای از رمزگشایی زبان مراوده یا همان زبان محاوره رایج، آغاز می شود تا «زبان مراوده» ابزار اصلی جامعه شناس حرفه ای گردد که معلوم می شود که؛
قرار است چه کاری؟
به چه نحوی؟
برای چه پیامدی؟
در «جمع» که می تواند خانواده، شرکت و ... باشد، انجام گیرد.1 . . .
این مقاله محدود برای اعضای ویژه می باشد
با تهیه اشتراک به این مطلب دسترسی خواهید داشت
