یکی از مهم ترین درس های پدیدارشناسی، به ویژه پدیدارشناسی هایدگری و پیروان آن، تاکید بر پیشاعقلی و پیشا علمی بودن زندگی روزمره است.
ما زندگی روزمره را باید بدون فکر کردن به آن زندگی می کنیم.
زندگی روزمره امری پیشاعلمی و مبتنی بر آگاهی شهودی است که نمی توان و نباید از آن فاصله گرفت و به تحلیل آن پرداخت.
زندگی روزمره را فقط باید زندگی کرد.
اگر به هر دلیلی، اعم از وجود گرانی یا استبداد یا وقوع پدیده ای مرگبار همچون جنگ یا زلزله مجبور شویم از زندگی «فاصله» بگیریم و آن را تبدیل به موضوع تحلیل خود کنیم، زندگی روزمره تبدیل به امری رنج آور و غیرقابل تحمل می شود و آن را از دست می دهیم.
تبدیل زندگی روزمره به امر قابل تامل و تفکر عقلانی از رنج آورترین پدیده های انسانی است.
به همین دلیل، مهم ترین وظیفه سیاست حفظ زندگی روزمره مردم در وضعیت عادی آن است.
نظام سیاسی که زندگی روزمره مردم را ناچیز می داند و آن را دچار اختلال می کند دیر یا زود از بین خواهد رفت، زیرا انسان قادر به تحمل رنج حاصل از بهم ریختگی زندگی روزمره نیست.
زندگی روزمره آغوش بی دغدغه و امن انسان برای زیستن در جهان بی معنایی است که معنای آن صرفاً حاصل تکرار کنش های طبیعی و معمول انسانی است.
پدیدارشناسی هایدگر، پدیدارشناسی زندگی انسان در مرحله قبل از آگاهی علمی و فاصله گرفتن از زندگی است و نشان می دهد چگونه انسان این زندگی بی واسطه را بی هیچ رنجی تجربه می کند و می زید.
