آدمی به معیار و ملاک هایی در تصمیم گیری احتیاج دارد که یکی از آنها می توان انرژی وجودی باشد.
تصور کنید که الان خبردار می شویم که باید پول زیادی را که به ما می دهند، خرج کنیم، خوشحال می شویم. ولی، اگر از ما بخواهند که باید چند ساعتی را پیاده روی کنیم، چی؟ یا اگر بگویند که لازم است به سفری برویم؟ و …
چرا این خبرها از انرژی متفاوتی در آدمی برخوردار هستند؟ تفاوت آنها در چیست؟
باید گفت که سه انرژی در هر انسان وجود دارد.
1- انرژی ذهنی (یا فکری)
2- انرژی عادت ها و غرایز
3- انرژی طالب بودن (شور و اشتیاق)
وقتی این سه انرژی با هم هماهنگ باشند، شنیدن خبر یا انجام عمل به فرد انرژی می دهد و بالعکس هر چه ناهماهنگی میان این انرژی ها باشد، انرژی آدمی رو به کاستی می گذارد.
نکته قابل توجه اینجاست که اگر انسان بخواهد از ابتدای امر، در راستای هماهنگی انرژی های سه گانه عمل نماید، از رشد و کسب مهارت ها عقب می ماند. چرا که برای انجام کارهای جدید همیشه انرژی عادت ها و غرایز ساز ناکوک می زنند. عادت ها، تنها رفتارهایی را می شناسند که به کرات انجام شده اند و هدایت و کنترل آنها (راه رفتن، صحبت کردن …) ملکه ذهن است.
پس در جواب سوال بالا، می توان دو موضوع را بیان کرد:
1- آدمی بیشتر بر انرژی عادت ها متکی هستند و هر خبری که به عادت ها (در ذهن، عواطف …) مربوط شود (یا به عادت ها نزدیک باشد)، از انرژی برخوردار می شود و بالعکس.
2- برای انرژی بیشتر، نیاز به هماهنگی میان سه انرژی است که با فرض استفاده از انرژی ذهنی، انرژی اشتیاق و طلب کردن، به کاربری انرژی عادت ها، نیازمند تغییر عادت ها در جهت انرژی های ذهن و اشتیاق است که اگر نگوییم در بیشتر مواقع افراد از آن صرف نظر می کنند، چون تغییر عادات سخت است. مستلزم وقت و فرایندی زمان بر است.
به این ترتیب می توان نتیجه گرفت که انرژی ها، گرچه برای انجام کارها لازم و ضروری هستند، ولی در بدو امر، ملاک درست و خردمندانه ای برای تصمیم گیری نیستند.
از طرف دیگر، اگر قرار باشد که انرژی ها ملاک تصمیم قرار داده شوند، انرژی های وجودی یعنی انرژی ذهنی و انرژی اشتیاق می تواند مبنای درست تری از انرژی عادت ها برای آدمی باشد.
چرا که انرژی های وجودی همان طور که از نامشان پیداست با وجود انسان آمیخته و همساز هستند، ولی عادت ها رفتارهای شرطی شده ای درست و نادرستی هستند که آموخته شده اند.
