آدمی خودش را در میان دست نوشته های مکتوبش سانسور می کند. گویی عادت کرده ایم به سرکوب مداوم خواسته ها و تمایلاتمان.
نوشتن گویی در این میان تنها دریچه ای است که می توان خودبودگی را تقویت کرد.
آن کس که دیگر خانه ای ندارد در نوشتن خانه می کند (تئودور آدرنو).
چقدر با جمله «آن کس که دیگر خانه ای ندارد، در نوشتن خانه می کند»، احساس نزدیکی کردم.
تفسیر این که آن کس دیگر خانه ای ندارد، شاید این باشد که محصور در چهاردیوار نیست، اسیر مرزبندی های ذهنی و فیزیکی و قومی و ملی نیست.
بیرون آمده از جهان خط کشی شدن ها و حالا خودش را در سرزمین وسیعی می بیند که به هر طرف رو می اندازد، جهان جدیدی به افقش باز می شود.
آنجاست که خانه اش یعنی همان جهان جدیدیش را شروع به ساختن و به تصویر کشیدن می کند و در نوشتن خانه می کند؛ دریچه یا همان خانۀ ذهنش را باز کرده و کاغذ را به درون آن می فرستد.
و آن که خود را سرکوب کرده و همیشه در پشت نقابی پنهان شده تا نور واقعیت پوست نازکش را نسوزاند
با نوشتن مداوم از خود و نقاب هایش و واقعیتش، سانسورها را کنار می زند و آنچنان خودش را در قالب شخصیت بیان می کند که از حجم پرده ها و صورتک ها کاسته می شود
و تبدیل می شود به آن که هست و نه آنکه باید باشد یا آنکه دوست دارد بشود.
و پذیرش آنچه هست، مقدمه ای برای شدن است.
