یکی از موضوعات اصلی و جدی که با آن روبرو هستیم این است که چه کاری از جامعه شناسی برمی آید؟ و چه کاری به عنوان شغل و حرفه برای جامعه شناس وجود دارد؟
این در زمانه ای مطرح است که مردم حتی به کار فضانوردان و ستاره شناسان آشنا هستند و از پیچیدگی و سختی حرفه آنها مطلع می باشند.
عوامل گوناگونی در ناشناخته بودن شغل جامعه شناس دخیل هستند که اصل و دلیل کلیدی آن است که خود جامعه شناسان نیز به درستی نمی دانند چه کاری از دستشان برمی آید!!!
به آموزش در دانشگاه و تحقیق در مراکز پژوهشی سرگرم هستند و روزگار می گذارند و دلخوش که نتایج تحقیق در مجلات و آرشیو کتابخانه های سازمان ها قرار می گیرد.
اما، جامعه شناس حرفه ای به آموزش دلخوش نمی کند و شغل می آفریند و کارآفرین است.
جامعه شناس حرفه ای کسی است که با تسلط بر علم جامعه شناسی از آن ابزاری (دقیقاً ابزاری) برای سروسامان دادن به حال و روز «جمع» ساخته است.
علم یک ابزار است که نتایج درخشان آن در عرصه های مختلف بهداشت، رفاه، تغذیه، تولید کالاها و غیره بر کسی پوشیده نیست.
ابزار است که بلافاصله می توان کاربرد آن را به صورت نتیجه دید.
از یک ابزار ساده مثل قاشق غذاخوری که فایده اش را بی درنگ می توان در بود و نبودش دریافت تا برسیم به تکنولوژی های عظیم.
به همین روال، جامعه شناسی نیز یک علم است که تا به عرصه شناخت و جولان در تحقیق روزگار بگذارند، حاصلی به بار نمی آورد.
باید از علم جامعه شناسی «ابزار» ساخت تا نتیجه آن به عیان و دقیق در حال و روز «جمع» مشخص و دیده شود.
جامعه شناس حرفه ای از آموزه های جامعه شناسی؛
«ابزار» می سازد
«ابزار» می آفریند
«ابزار» به وجود می آورد
«ابزار» طراحی می کند
«ابزار» اختراع می کند
«ابزار» ابداع می کند1 . . .
این مقاله محدود برای اعضای ویژه می باشد
با تهیه اشتراک به این مطلب دسترسی خواهید داشت
