در عصری زندگی می کنیم که علی رغم شلوغی دور و برمان، به اشکال مختلف احساس تنهایی می کنیم.
بی گمان در هیچ عصری انسان ها اینگونه تنهایی را تجربه نکرده اند هر کدام از ما، به ظاهر در جمع زندگی می کنیم اما، یک دیوار شیشه ای به دور خود کشیده و اسیر سلول انفرادی هستیم که ناخواسته بنا کرده ایم
حفظ حریم خصوصی یکی از پیامدهای آشکار و مثبت مدرنیته بوده، اما افراط در ارزش دادن به حریم خصوصی که با خودمحوری انسان امروزی درهم آمیخته، زمینه تنهایی انسان را بیش از پیش فراهم ساخته است.
به گفته ماکس وبر ما جهان اطرف مان را می سازیم و به ناگاه این واقعیت عینی آنچنان بر ما تحمیل می شود که گویی قفس آهنینی است که ما خود را در آن گرفتار می بینیم.
رشد تکنولوژی و فاقد معنا، علی رغم مزایای فراوان مادی، در حوزه ارتباطات انسانی عقلانیتی صوری و خالی از محتوا را برایمان به ارمغان آورده است.
تغییر خانواده گسترده به هسته ای و کوچک شدن بُعد خانواده، به شکل اجتناب ناپذیری موجب کاهش دایره روابط اجتماعی انسان ها شده است، کم نیستند آدم هایی که در میان جمع اعضای خانواده و فامیل حضور دارند، اما بشدت احساس انزوا و تنهایی می کنند این احساس مصداق «آشنایان غریب» است،
گویی گمگشته انسان امروزی داشتن دوست واقعی است در هر کجای این دهکده جهانی باشید، چه در خانواده، محیط کار، یا خیابان، مساله اصلی مان وجود کسی است که دوست مان باشد.
یافتن دوست واقعی در دنیای امروزی روز به روز دشوارتر به نظر می رسد.
کم نیستند افرادی که در دنیای مجازی ارتباطات وسیعی دارند و به اصطلاح خیلی سرشان شلوغ است، ولی در دنیای واقعی بشدت احساس تنهایی می کنند.
این بدان معنا است که دنیای مجازی نه تنها کمکی به بر طرف کردن احساس تنهایی نکرده، بلکه دور و برمان را بسیار شلوغ کرده است.
عده ای هم هستند که در دنیای واقعی و دورهمی فامیل و خانواده، تعاملات فراوانی دارند، اما ترس از قضاوت آنان باعث شده که نتوانند سفره دلشان را برای دیگرانِ مهم باز کنند.
تنهایی انسان تا بدانجا پیش رفته است که در برخی از کشورها خدماتی را به شهروندانشان ارائه می دهند که شاید بشود بار روانی انسان های تنها را كمی فرو کاهند.
به طور مثال افرادی وجود دارند که با فروش بخشی از وقت و خدماتشان به سالمندان و افراد تنها به خانه آنها می روند تا در میان همسایه ها و نزدیکان این گونه تلقی شود که آنها هم پسر یا دختری دارند كه به آنها سر می زنند “خارجی های اجاره ای“.
یعنی پرداخت پول به افراد خارجی تا در مناسبت های عروسی و عزا حاضر شوند که مراسم آنان بین المللی به نظر آید و یا “خواهر و مادر شوهر اجاره ای” که در مناسبت های مختلف حضور پیدا کند و اینگونه به مخاطبان القا شود که این شخص بی کس و کار نیست.
نکته قابل تامل اینکه زنان و مردان سالمندی را مشاهده می کنیم که با پرداخت پول، کسانی را اجاره می کنند که فقط بتوانند ساعتی را در کنار آنان بگذرانند و به تماشای فیلم بنشینند.
نکته آخر تكرار این واقعیت تلخ است که بشر بیش از تمام دوران ها، تنهایی در جمع را تجربه می کند.
کم نیستند آدم هایی که به دنبال دوستی های اجاره ای می گردند.
دوستی که پول می گیرد تا ساعتی را بشود با او حرف زد، او گوش کند و بعد هم برای همیشه خداحافظ.
