در اینجا، بیشتر قصد پرداختن به علایم و نشانه های دیگر است که «جمع» را برای اعضای خود تعریف می کند و تصویریی به دست سایر «جمع» ها می دهد.
علایم و نشانه ها می تواند رنگ ها، اصوات، اشیاء، اشکال ... باشند که حاوی معنا و مفهومی هستند.
مثال:
رنگ سبز در تشیع یا رنگ سیاه در عزاداری
صدای اذان در وقت نماز یا صدای هله هله در وقت شادی
تسبیح برای یک مسلمان یا صلیب برای یک مسیحی
شکل گنبد در مساجد یا سقف های کشیده در کلیسا
و ...
پس، هر چیزی (لهجه، لباس، قیافه، اشیاء ...) که معرف «جمع» باشد را می توان علامت یا نشانه ای به شمار آورد که شناخت و درکی از «جمع» را به دست می دهد.
«جمع» با استفاده از علایم و نشانه ها، تصویرسازی می کند تا آسان و سریع شناخته شود. یعنی به اتکای چیزهای قابل دیدن (و توسط حواس پنج گانه)، انتقال معنا و مفهومی را به انجام می رساند که بُعد یا وجهی از جمع را نمایان می کند.
جامعه شناس حرفه ای رمزگشایی از علایم و نشانه ها را به انجام می رساند، تا علاوه بر کسب شناخت و بینش از تصویرسازی «جمع»، به روال تصویرسازی و با توسل به تصویرسازی، به مسائل «جمع» بپردازد.1 . . .
این مقاله محدود برای اعضای ویژه می باشد
با تهیه اشتراک به این مطلب دسترسی خواهید داشت
