مشکلات و مسائل باعث می شود که افراد، گروه ها و سازمان ها به سراغ جامعه شناس آیند.
مشکلات و مسائلی که حل آنها نیازمند نگاهی فراتر از شرایط و موقعیت پیش آمده است.
اما، واقعیت آن است که هیچ کس به اندازه افراد درگیر در مشکل به اوضاع آشنا نیست.
آنها می دانند از کی و چطور مشکلات شروع شدند؟
چه کسانی درگیر مشکل هستند؟
چرا مشکل پیش آمده و بالا گرفته است؟
از چه کسانی می توان کمک گرفت؟
چه منابع و فرصت هایی در اختیار است؟
و ...
این وضعیت را می توان به مراجعه بیمار به پزشک تشبیه کرد.
بیمار نمی داند چگونه معالج و درمان شود! ولی هیچ کس بهتر از او نمی داند که از چه وقت دردها شروع شدند، چند روز است که تب دارد و غیره.
بنابراین، اشتباه بزرگ است که جامعه شناس بخواهد افراد، گروه ها و سازمان های درگیر در مشکل را از چند و چون مسئله آگاه کند.
اشتباه بزرگ است که جامعه شناس بخواهد به میدان آید و کسانی را که از مشکل رنج می برند از عواقب و پیامدهای آن مطلع کند.
اشتباه بزرگ است که جامعه شناس بخواهد در حل مسئله جدیت کند و افراد آسیب دیده از مشکل را نوید نجات دهد.1 . . .
این مقاله محدود برای اعضای ویژه می باشد
با تهیه اشتراک به این مطلب دسترسی خواهید داشت
