یک مساله اجتماعی زمانی وجود دارد که مردم از لحاظ ذهنی آنرا درک کنند.
سی رایت میلز جامعه شناس پیشنهاد می کند که مشکلات شخصی ما باید با توجه به مسائل عمومی فهم شود.
در اکثر مواقع، ما مشکلات شخصی خود را با مسائل جامعه به طور کلی پیوند نمی دهیم.
ممکن است فکر کنیم مشکلات شخصی ما – در این حالت، ایمنی از ویروس کرونا – تنها با مکانیزم های مقابله فردی ما قابل حل است.
اما یک چیز مسلم است: ویروس کرونا یک مساله عمومی است.
اما شناخت صرف موضوع به عنوان یک دغدغه عمومی فقط آغاز است. ولی درک این پدیده عمل دیگری است.
تعریف جامعه شناس آلمانی، اولریش بک از «جامعه در معرض خطر» در اینجا مفید خواهد بود.
او دنیای معاصر را به عنوان جهانی توصیف می کند که در آن مردم، دولت ها و شرکت ها به طور فزاینده ای از تجربه ریسک در جنبه های مختلف زندگی ما، از جمله بهداشت، آگاه هستند.
او می گوید در صورت بروز هرگونه مساله و فاجعه جهانی، این تأثیر می تواند خسارت بار و سهمگین باشد.
ما این واقعیت اجتماعی را در تعداد فزاینده مرگ و میرها در سراسر جهان و در اقدامات، قوانین و مقررات مختلفی که توسط کشورهای مختلف وضع شده است، می بینیم.
پس چگونه است که ما باید با ویروس کرونا به عنوان یک مساله عمومی و یک خطر جهانی مقابله کنیم؟
سه واکنش اصلی به خطرات وجود دارد که بِک از آن یاد می کند: انکار، بی تفاوتی یا تغییر.
با انکار، به گونه ای رفتار می کنیم که گویی خطر وجود ندارد.
با بی تفاوتی، فرد ممکن است خطر را بدون پاسخ به آن تشخیص دهد. با توجه به واقعیت و شرایط، هیچ یک از این دو نمی توانند ما را نجات دهند. این ما را از تغییر رها می کند. با این عمل، توجه وی به معنای اقدام جمعی و جهانی بود.
اگرچه ما تحت شرایط قرنطینه هستیم و فعالیت های ما صرفاً محدود به فضای خانه های مان است، چگونه می توانیم این عمل جمعی را تحقق بخشیم؟
در سطح اول، به نظر می رسد که تلاش های فردی ما صرفاً شخصی است و با گروه های داوطلب، مشاغل و دولت همخوانی ندارد.
اما وقتی در خانه می مانیم همانطور که توسط پزشکان متخصص توصیه می شود؛ هنگامی که ما از انتشار اخبار جعلی درباره ویروس کرونا که باعث ترس و سردرگمی می شود، جلوگیری می کنیم.
هنگامی که دیگران و خود را در معرض خطر قرار می دهیم، سبک زندگی مان را از طریق رسانه های جمعی کنترل می کنیم.
وقتی در مورد اقدامات رهبرانمان برای اطمینان از پاسخگویی آگاه هستیم، نه فقط برای خود، بلکه برای سایر افراد جامعه مفید خواهیم بود.
همانطور که بخش های مختلف جامعه درگیر این بیماری و مساله همه گیر هستند، درنهایت، تنها راه مقابله با تهدید فعلی، اقدامات جمعی و اثرگذار است.
منابع:
میلز، سی رایت (۱۳۹۴)، بینش جامعه شناختی، ترجمه عبدالمعبود انصاری، تهران: شرکت سهامی انتشار.
بِک، اولریش (۱۳۷۹)، جامعه خطر؛ به سوی مدرنیته نوین، ترجمه رضا فاضل/ مهدی فرهمندنژاد؛ تهران: نشر ثالث.
