این روزها یا شاید بیشتر از این روزها، به هر جا که می روی و با هر کسی که حرف می زنی از مشکلات، نداشتن ها، سختی ها و بیماری ها می گوید.
و از این که نمی داند؟
چه کند تا از فشار بارها و تلخی ها کم شود؟
راستش بخواهید، من هم نمی دانم. فقط برایم سوال است!
اگر گفتن ها و شکایت سر دادن فایده ندارد، چرا این کار را ادامه می دهیم و تکرار می کنیم؟
شاید اگر بخندیم،
از زیبایی بگیم،
سعی کنیم حرفی بزنیم کسی را از فکر و خیال در آوریم.
با بچه ای بازی کنیم و او را سرگرم کنیم.
کتابی بخوانیم و داستانش را برای دیگری تعریف کنیم.
دست سالمندی را وقت عبور از خیابان بگیریم.
مسئله ریاضی بچه همسایه امان را کمک کنیم، حل کند.
آشی برای مادر بزرگمان ببریم.
درختان توی کوچه را آب دهیم.
عکسی به دیوار کلاسمان بزنیم و خلاصه همین کارهایی که همین الان از دستمان بر می آید، انجام دهیم.
کم کم راه و چاره کارهای بزرگتر و حل مسئله های بزرگتر زندگی را هم پیدا کنیم.
با این کارهای کوچک بتوانیم اشتیاق و انگیزه برای پیدا کردن راه حل های بزرگتر زندگی را بدست آوریم.
امتحانش ضرر ندارد!
خیلی مفید بود
تشکر