جامعه شناس باید چنان به حرفه خویش بپردازد که همه را شیفته و علاقمند به کار خود نماید و همچنین عرصه های سودمندی و گشایش امور را به عموم نشان دهد.
افراد، گروه ها و سازمان ها باید هم از سر شور و اشتیاق برای مماشات و آشنایی با کار جامعه شناس به او مراجعه کنند و هم از سر نیاز و خواسته ای که از عهده جامعه شناس برمی آید.
درواقع، جامعه شناس هم باید عقل و منطق دیگران را مغلوب خویش نماید و هم عشق و قلب آنها را متوجه خود سازد.
اشتباه است! اگر تصور شود
تنها با علم به دانسته ها و ترسیم عقلی و استدلالی امور می توان فرصت های شغلی را از آن خود کرد.
چرا که تبحر بر علم، تنها یکی از دو بال موفقیت شغلی هستند و بال دیگر تصاحب قلب و عشق دیگران است که درها را برای کار و شغل می گشاید و موجب همکاری و مشارکت برای انجام تجویزات جامعه شناس می شود.
با این رویکرد، جامعه شناس حرفه ای باید چه کند؟
چگونه هم میدان دار علم و عقل باشد؟ و هم قلب و عشق ها را به سوی خود فرا خواند؟
چگونه هم سرآمد تبحر و تخصص باشد؟ و هم شور و اشتیاق را بیافریند؟
چگونه هم برنامه و استراتژی را پیش ببرد؟ و هم علاقه و انگیزه را بسازد؟1 . . .
این مقاله محدود برای اعضای ویژه می باشد
با تهیه اشتراک به این مطلب دسترسی خواهید داشت
