آخرین مراسم جایزه گرمی فرصتی شد تا نگاهی کوتاه به صنعت موسیقی داشته باشیم.
چهار جایزه اصلی گرمی عبارتند از آلبوم سال، ضبط سال، ترانه سال و بهترین هنرمند جدید در چهارچوب جایزه گرمی، جایزه ای که توسط آکادمی ملی علوم و هنرهای ضبط (NARAS) به برندگان اهداء می شود.
جایزه گرمی معتبرترین جایزه صعنت موسیقی است و نکته مهم و حائز اهمیت هم همینجاست در تمام تعاریف عنوان شده از جایزه گرمی بحث از صنعت موسیقی است.
البته جوایز مختلف دیگری در گرمی وجود دارند که جزء جوایز اصلی نیستند، مثلاً تالار مشاهیر موسیقی و غیره، اما تمام آنها نیز در قلمرو صنعت موسیقی هستند
و این به این معناست که در خارج از قلمرو صنعت موسیقی مثلاً حوزه های هنری و آکادمیک بزرگترین دستاوردها هم در قلمرو گرمی قرار نمی گیرند.
این مسئله نه از اهمیت گرمی کم می کند و نه زیاد، چرا که تعریف گرمی در چهارچوب صنعت این هنر تعریف شده است.
معمولاً جایزه گرمی را با جایزه اسکار در سینما مقایسه می کنند.
وقتی درباره صنعت موسیقی صحبت می کنیم در واقع، درباره یک حوزه وسیعی حرف می زنیم که شامل بازاری جهانی است که صدها هزار نفر در آن شاغل هستند.
این بازار می تواند بومی باشد، اما درهر صورت تا صنعت این هنر شکل نگیرد، بازار کاری هم وجود نخواهد داشت.
در یک صنعت تخصص های مختلف کنار یکدیگر قرار می گیرند تا یک محصول را تولید کنند.
مثلاً در سینما برای تولید یک فیلم صدها نفر مشغول می شوند و ماه ها زمان می گذارند و هزینه های زیادی صرف می شود تا تولید که همان فیلم هست، به دست مصرف کننده برسد.
در صنعت موسیقی نیز دقیقاً به همین شکل است.
در صنعت موسیقی آهنگسازان، تنظیم کننندگان، خوانندگان، نوازندگان، صدابرداران و مهندسین صوت، نورپردازان، بازاریابان و عوامل آنها، سرمایه گذاران و … در کنار هم قرار می گیرند، تا این هنر شکل بگیرد و در نهایت محصولی تولید می کنند که این محصول قابلیت رقابت با دیگر محصولات تولید شده در صنعت موسیقی را دارا باشد.
جایزه گرمی رقابت تنگاتنگی است، بین محصولات تولید شده که از نظر کیفی در موسیقی بالاترین کیفیت را دارد و از حیث دیگر، نگاهی عمیق به جهت دهی سلایق عمومی در آمریکا و دیگر کشورهای مصرف کننده دارد.
بیلی آیلیش دختر نوجوانی که چهار جایزه اصلی امسال را از آن خود کرد درواقع، در بهترین حالت صنعت موسیقی در سال جاری قرار دارد.
اما، کشور ما در صنعت موسیقی در چه شرایطی است؟
هر صنعتی نیاز به زیر ساخت هایی برای کار دارد و از طرف دیگر، هر صنعتی نیاز به فضای بازار کار آزاد برای حرکت کردن و به دست آوردن حداکثر فضای رقابت.
با توجه به شرایط فعلی، نه زیر ساخت های مناسبی وجود دارد و نه اجازه کار آزاد.
ما حتی برای اجرای کنسرت ها نیز دچار مشکلات اساسی هستیم و از طرف دیگر، افراد متخصص در همه ارکان مورد نیاز این صنعت را نداریم، بر فرض مثلاً مهندس های صدا و آکوستیک که از دانشگاه فارغ التحصیل شده باشند و …
در یک عبارت ساده، می توانیم بگوییم موسیقی هنوز در ایران به صنعت تبدیل نشده است و البته به غیر از دلایل مرتبط با موسیقی، دلایل خارج از آن نیز می تواند از صنعت شدن این هنر در ایران جلو گیری کرده باشد که در حوصله این نوشتار نیست.
