فرهنگ اسلامی و برنامه بازتولید معنویت گرایی فرهنگی اجتماعی (تریلوژی «رجب – شعبان – رمضان» و ترینیتی «خودسازی – دگرخواهی – خیرخواهی»
🍀 «فرهنگ اسلامی» متفاوت با دو فرهنگ دینی ابراهیمی دیگر (یهودی ومسیحی) و نیز برخلاف فرهنگ های دینی آسیایی (زرتشتی،کنفوسیوسیزم، تائوییزم، هندویی بوداییزم و شینتوئیزم) ازتوان کم نظیر و ظرفیت پرارزشی برای مستمر ساختن «معنویت گرایی» های فردی (خودسازی) واجتماعی (دگرخواهی و خیرخواهی) برخوردار است .
🌱مهمترین فرآورده معنوی معرفتی فرهنگ اسلامی و معارف شیعی در این حوزه از زیست فردی و اجتماعی روزمره که به صورتی ملموس و محسوس نیز قابل ملاحظه و مشاهده است همانا گام برداشتن فرد مسلمان به سمت «تغییر و تحول و تکامل درخود فردی و اجتماعی» اش است.
🍀 اما مهم ترین و مشخص ترین عبادتی که به این امر مهم کمک می کند عبادت فردی «روزه گرفتن» برای«خودسازی– خیرخواهی» است .
🌱«روزه گرفتن» هرچند به صورت زیستی و در قالب فرم به شکل نخوردن – نیاشامیدن – لذت نبردن بدنی «خود» را نشان می دهد؛ اما در قالب محتوی با بد نیندیشدن- بد نگفتن- بد عمل نکردن – بد نخواستن برای «دیگری» نیز همراه است.
🍀 ازاین حیث است که می توان این برنامه معنویت گرایی فرهنگ اسلامی را هم «فردی» و هم «اجتماعی» با آثار و نتایج و تبعات «اخلاقی – فرهنگی – حقوقی» دید.
🌱سه ماه مشخص در تقویم مذهبی اسلامی در خدمت این عبادت فردی است: «رجب و شعبان» (برای آمادگی و تمرین معنوی مقدماتی ) و «رمضان» (برای تیک آف معنوی و مسابقه نهایی با غریزه خودخواهی برای رسیدن به خیرخواهی و دگرخواهی) .
🍀 در هر سه ماه «رجب- شعبان – رمضان» نقشه معنویت گرایانه اسلامی برای عصیان گرایی بر غریزه طبیعی و برنامه ژنتیکی فرهنگی مدرن و روزمره «خوردن- خوابیدن – نوشیدن – دیدن – شنیدن – گفتن – لذت بدن» ماهرانه و هوشمندانه تدبیر شده است .
🍀 هدف این برنامه این است تا «منش و بینش و کنش» فرد مسلمان هم چنان بر مدار «معنویت گرایی فردی – اجتماعی » حفظ شود.
🍀 در طی معنویت گرایی «رجب- شعبان – رمضان» قاعدتاً و منطقاً توقع و انتظار این است که «منش – بینش – کنش» فرد مسلمان، به سمت فضیلت های فردی اجتماعی و اخلاقی حقوقی
مانند: دیگرخواهی، خیرخواهی برای دیگری، احساس مسئولیت بیشتر در قبال رفع نیازهای دیگران، حس کمک به تعالی دیگری و نهایتاً تقویت اخلاقی رابطه اجتماعی «خود – دیگری» جهت داده شود.
