ﺩﺭ ﺍﻭﺍﻳﻞ ١٩٧٠ ﮐﻪ ﻣﺼﺎﺩﻑ ﺑﺎ ﺩﻭﺭﻩ ﺭﺷﺪ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻓﺮﺍﻏﺖ توجه ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ریزی ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺗﻮﺟﻪ داشت.
ﻟﺬﺍ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﺨﭽﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻣﻮﺭﺩ ﻏﻔﻠﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﺪ
ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺩﻫﻪ 1970 تا ﺍﻭﺍﻳﻞ 1980 ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﯽ نظیر ملرِ (١٩٧٦)، ﭘﻴﺘﺮ بایلی (1978)، جیمز والوین (1987)، و گری کورس (1980) ﺑﺮ ﺗﺎﺭﻳﺨﭽﻪ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ.
ﺗﻘﺮﻳﺒﺎﹰ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﻳﻦ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﺨﭽﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺑﺮ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺁﻥ ﺑﺮ ﺩﺭﮔﻴﺮﯼ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺮﻭﻩﻫﺎیی ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﺮ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺑﺮ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﮐﺎﺭ ﻭ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﻭ ﻧﻈﺎﻡ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ دﺍﺭﯼ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺗﻤﺮﮐﺰ دارد.
ﺑﻨﺎبرﺍﻳﻦ ﻣﺤﻘﻘﺎﻥ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺍﺷﮑﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﻣﻄﺮﺡ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﻏﻴﺮﺻﻨﻌﺘﯽ ﮔﻴﺞ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻣﯽﻧﻤﻮﺩ.
ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﺍﺧﻴﺮ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺭﺍ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻏﺮﺏ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺑﺨﺶ ﺑﺨﺶ ﺷﺪﻥ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻴﻦ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﺨﭽﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ.
ﺍﺭﺳﻄﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺑﺨﺸﯽ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺳﺎﻳﺶ است. ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ، ﮐﺎﺭ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺨﺸﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻣﯽﮔﺬﺭﺩ، ﻫﺪف.
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﺩﻣﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ؛ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﺳﺎﻳﺶ، ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﻻﺯﻡ و لزوم آن حتی بیشتر است.
ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ جنبه از تربیت چنانکه باید پرداخته نشود، ﺁﺩﻣﯽ ﺁﻥ ﺑﺨﺶ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﺍﻫﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻴﻤﻮﺩ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻫﺎ ﺗﻠﻒ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﻨﺪﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﺟﺰ بازی و سرگرمی و کامجویی نیست.
ﻓﺮﺍﻭﺍنی ﻭ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻭﻗﺖ ﺁﺯﺍﺩ ﺩﺭ ﺯﻧﺪگی ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺩﻻﻳﻞ ﻣﺘﻌﺪﺩی ﺩﺍﺭﺩ.
یکی از مهم ترین دلایل، رشد تحصیلات اجباری بود. قبل از آن از افراد انتظار می رفت کار تمام وقت کنند ﻭ ﺟﺪﺍﻭﻝ ﻛﺎﺭی ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻻﻥ ﺑﻮﺩ.
ﺳﺎﻋﺎﺕ ﻃﻮﻻنی ﻛﺎﺭ ﺩﺭ ﻃﻲ هفته ها ﺑﺎ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺩﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻥ در طی دهه های ﺁﻏﺎﺯﻳﻦ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ، ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻛﺎﺭ ﻣﻨﻊ ﻭ ﺣﺬﻑ ﺷﻮﻧﺪ.
شغل ﻫﺎی ﻧﻴﻤﻪ ﻭﻗﺖ ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ؛ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺘﺎﹰ ﻛﻤﻴﺎﺏ می کرد.
یکی ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﺍﺟﺒﺎﺭی ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺮﺍی ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ، ﺯﻣﺎنی ﻛﻪ قبلاً ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ می ﻳﺎﻓﺖ.
درواقع، ﺑﺰﺭﮔﺴﺎﻻﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﺪهی ﻛﻠﻮﭖ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭ فعالیت ﻫﺎی مختلفی ﭼﻮﻥ ﻭﺭﺯﺵ ﻫﺎی ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﺑﻴﻜﺎﺭی ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ پر کنند.
ﺍﺯ ﺑﺮخی ﺟﻬﺎﺕ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﻲ ﻧﻬﺎﺩی ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻩ ﺟﻮﺍنی ﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻜﻤﻞ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻭ ﺟﺎﻳﮕﺰینی ﺑﺮﺍی ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﻗﺖ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ.
ﻣﻔﻬﻮﻡ «ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎﺑﻌﺪ صنعتی» ﻭ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ «اهمیت ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻓﻮﻝ کار» ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺟﻬﺖ ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ ﻣﺸﺘﺮﮐﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ شناسی فرهنگ پست مدرن انجامیده اند به ﺧﺼﻮﺹ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﭘﺴﺖ ﻣﺪﺭﻥ ﺑﺎ شکل ﮔﻴﺮﯼ ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺟﺪﻳﺪ.
در این تحلیل ها به صورتی فزاینده به مصرف و نه تولید، به عنوان تعیین کننده هویت اصلی هویت های معاصر توجه می شود.
در این تحلیل ها جامعه شناسی فراغت توجه خود را از تقابل کار – فراغت که اساس کار پارکر است ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ سوی معیارهای اجتماعی دیگری ﻣﺜﻞ ﺟﻨﺴﻴﺖ ﻭ ﻗﻮﻣﻴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻧﻔﺲ مفهوم فراغت ﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
بر اساس این رهیافت، تحلیل های سنتی از این جهت مورد انتقادند ﮐﻪ ﮐﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻏﺘﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻓﻬﻢ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺷﻐﻠﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻗﺮﺍﺭ دهند.
در این بررسی ها فراغت به عنوان فعالیت هایی که در وقت آزاد صورت می گیرد، از روی شغل افراد تعیین می شود.
ﺷﺎﻳﺪ ﺍﺳﺘﺎﻧﻠﯽ ﭘﺎﺭﮐﺮ ﻣﻌﺮﻭﻑ ترین ﻧﻈﺮﻳﻪ پرداز این موضع باشد.
مطالعه پارکر به لحاظ ربط دادن کار به درک اعمال فراغتی بسیار بنیادی است.
پارکر مدعی است که نفس ماهیت فراغت ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﮏ ﺑﺮﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﮐﺎﺭ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﺭﮎ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺪﻭﻥ ﮐﺎﺭ ﻓﺮﺍﻏﺘﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ فعالیتﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭﯼ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻏﺘﯽ میﮔﺮﺩﺩ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﺗﻼﺷﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﮎ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻣﺪﺭﻥ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻓﺮﺍﻳﻨﺪﻫﺎﯼ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺷﺪﻥ است.
روژک و دگرازیا نشان داده اند ﮐﻪ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺷﺪﻥ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﺯ ﻫﻢ ﮔﺴﻴﺨﺘﮕﯽ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﭘﺎﺭﮔﯽ ﻓﺰﺍﻳﻨﺪﻩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﻔﮑﻴﮏ ﻓﺰﺍﻳﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﻴﻦ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﮐﺎﺭﯼ ﻭ ﻏﻴﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻣﺎ ﮐﺎﺭ ﺍﺻﻠﯽ پارکر سنخ شناسی ﺍﻭ ﺍﺯ فعالیت ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭ ﻭ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﻟﮕﻮﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻏﻞ ﺗﺌﻮﺭﻳﺰﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺍﻭ ﺳﻪ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺭﺍﻳﺞ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ: ﺗﻘﺎﺑﻞ، ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ و خنثی بودن.
ﺩﺭ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ، ﮐﺎﺭ ﻭ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎﹰ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻤﻴﺰﻧﺪ.
ﮐﺎﺭ ﺑﺨﺶ ﻣﺮﮐﺰﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻼﻳﻖ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻏﻠﺒﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻧﻴﺰ ﺩﻧﺒﺎﻝ میﺷﻮﺩ.
ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﭘﺎﺭﮐﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻟﮕﻮﻳﯽ ﺑﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺷﻐﻠﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﺘﻠﺰﻡ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﺳﻄﻮﺡ ﺗﺤﺼﻴﻠﯽ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺣﺮﻓﻪ ای است.
ﺩﺭ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺗﻘﺎﺑﻞ، فعالیت ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻏﺘﯽ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺎ فعالیتﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭﯼ ﻗﺮﺍﺭ می ﮔﻴﺮﺩ.
ﺍین ﺩﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﮐﺎﻣﻼﹰ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰﻧﺪ ﻭ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺎﺳﺎﹰ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﮐﺮﺩﻥ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﮐﺎﺭ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺛﺎﻧﻮﯼ ﻭ ﻧﺎﭼﻴﺰﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ سرمایه ﮔﺬﺍﺭﯼ ﺍﺻﻠﯽ ﺭﻭﯼ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﯽ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺻﻮﺭﺕ میﭘﺬﻳﺮﺩ.
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭘﺎﺭﮐﺮ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﮕﻮ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺩﻳﺪﻩ می شود ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺸﺎﻏﻞ ﻏﻴﺮﻣﺎﻫﺮﺍﻧﻪ ﻭ ﻳﺪﯼ ﻣﺜﻞ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺧﻂ ﺗﻮﻟﻴﺪ کارخانه ها کار می کنند.
ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺧﻨﺜﯽ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﻣﯽ شود ﮐﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺍﻏﺘﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺎﻣﻼﹰ ﺍﺯ فعالیت ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭﯼ ﺷﺎﻥ ﻣﺴﺘﻘﻞ است.
ﺩﺭ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ فراغت بخشی از فعالیت ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﻟﮕﻮﯼ ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺩﺭ ﺗﻀﺎﺩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮﻧﺪ، ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﺳﺎﺳﺎﹰ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﯼ ﻫﻤﺎﻥ فعالیت ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭﯼ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻳﺎ ﻣﻌﻨﺎ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ میﻳﺎﺑﺪ.
حال آن که در الگوی سوم فعالیت های فراغتی ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ میﺷﻮﻧﺪ.
ﻃﯽ ﺳﺎﻝ های بعد، ﺷﻤﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﺤﻘﻘﺎﻥ ﻭ ﺻﺎحبنظران ﻧﻘﺪﯼ ﺑﻨﻴﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﺎﻫﻮﯼ ﺍﺯ ﺷﻴﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﻳﺞ ﭘﮋﻭﻫﺶ ﺩﺭ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورده اند.
ﻣﺒﻨﺎﯼ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﮐﺜر این انتقادها، ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﮐﺸﻴﺪﻥ ﻧﻔﺲ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻭ ﺟﻨﺴﻴﺘﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺍﺳﺖ.
ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺮﻳﻔﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺩﺭ ﻓﻬﻢ رابطه ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﮐﺜﺮ ﺯﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﮐﺎﺭ ﻭ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺖ ﺍﺳﺖ.
ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ متعدد نشان ﺩﺍﺩﻩ اند ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺎﻥ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﯽ ﻣﺨﻔﯽ ﻭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺲ ﺍﻧﺒﻮﻫﯽ ﺍﺯ کارهاﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ.
ﺍﺯ نقطه نظر ﻓﻤﻨﻴﺴﺘﯽ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﭘﺪﺭﺳﺎﻻﺭﯼ است که ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﺷﺪ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻭﻗﺖ ﺁﺯﺍﺩ، ﻳﻌﻨﯽ ﺁﺯﺍﺩ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻣﺰﺩﻭﺭﯼ، حق ﺍﻧﺤﺼﺎﺭﯼ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﻧﻪ ﺯﻧﺎﻥ.
از نظر اینان از جمله دیم و همکارانش ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺍﺳﺎﺳﺎﹰ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﺩﺭﺟﻪ ﺩﻭﻡ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﺷﻮﺩ.
ﭼﺎﻟﺶ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺳﻨﺘﯽ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﯼ ﭘﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
نویسندگان متعددی برمبنای دیدگاه ﻣﺎﺭکسیستی اﺳﺘﺪﻻﻝ کرده اند که ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺪﺍﻳﺶ ﮐﺎﺭ ﻣﺰﺩﻭﺭﯼ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﻣﺮﺑﻮﻁ میﺷﻮﺩ.
ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺭﺷﺪ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭘﺮﻭﻟﺘﺎﺭﻳﺎﯼ ﺷﻬﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻣﺪﺭﻥ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩ است.
ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﻣﺘﻔﮑﺮﺍﻥ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ، ﺟﺰ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻣﺴﺘﻤﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭﻗﺖ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺁﻥ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ آن.
در این ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺕ، ﻧﻔﺲ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻋﻮﺽ ﺁﻧﮑﻪ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﻭ ﺍﺳﺘﻤﺮﺍﺭ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺍﺯﺍﺕ ﮐﺎﺭ تحلیل و درک شود.
نفس فراغت ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭﮔﺎﻩ ﻣﺮﮐﺰﯼ ﺗﻀﺎﺩ ﻭ ﭼﺎﻟﺶ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﻣﯽ شود ﻭ ﺩﺭ ﺷﮑﻞ گیری ﻫﻮﻳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻦ هویت ﻫﺎﯼ ﺟﻤﻌﯽ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ میﻳﺎﺑﺪ.
ﺭﻭﮊﮎ ﺩﺭ ﺑﺤﺚ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﺯﯼ ﺑﺎ ﻓﺮﺍﻏﺖ شکلی از فراغت ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﻭ ﺑﺪﻥ علاقمند ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﻟﺘﺬﺍﺫ ﺍﺯ ﺗﻔﺮﻳﺤﺎﺕ.
او در وهله اول، ﮔﺮﺍﻳﺶ ﺑه ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻭ ﺍﻧﻘﻴﺎﺩ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﻭ ﮐﺎﻣﺠﻮﻳﯽ.
ﺍﻣﺎ ﺭﻭﮊﮎ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻣﺪﺭﻧﻴﺘﻪ ﻭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻫﻮﻳﺖ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍﻳﯽ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
این استدلال هیچ جا پرورده تر و پخته تر از کار بوردیو در کتاب تشخص نیست.
ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ که بوردیو ﺩﺭ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺁﻏﺎﺯﻳﻦ ﮐﺘﺎﺏ بیان می کند، ﺍﻳﻦ ﮐﺘﺎﺏ ﺍﺳﺎﺳﺎﹰ ﺑﻪ ﺑﺴﻂ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻭﺑﺮﯼ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﻳﺎ ﻣﻨﺰﻟﺖ می پردازد.
ﺑﻮﺭﺩﻳﻮ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻳﺰﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻣﺘﻨﻮﻋﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﮐﺮﺩ؛ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ، ﺍﻋﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺳﻨﺘﯽ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﻣﯽ شوند مثل تعطیلات، ورزش، مطالعه، موسیقی، ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﺫﻭﻕ ﻭ ﻗﺮﻳﺤﻪﻫﺎ.
ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﻮﺭﺩﻳﻮ ﺍﻳﻦ زمینه ها را ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﯼ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻭ ﻧﻘﺸﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺎﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ
ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ، ﻧﻘﺸﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ فرهنگی ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺧﻂ ﺳﻴﺮ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﮐﺮﺩ.
