انرژی اولین منبع مهم حیات و اصلی ترین آنهاست.
بگذریم که به نقل از انیشتن (انرژی از بین نمی رود و از حالتی به حالت دیگر تبدیل می شود)، می توان دنیا را در انرژی خلاصه کرد.
تلاش و کوشش
عزم و اراده
انتخاب و اختیارگری
ساختن و به وجود آوردن
و ...
در گرو «انرژی» است. انرژی به عنوان نیروی حرکت، تکاپو و جنب و جوش.
انرژی اجتماعی نیز مانند هر نوع دیگر «انرژی»، دو حالت دارد:
1- طبیعی؛ یعنی ذاتی و جوهری وجود دارد مانند شادی و خنده
2- ساختنی؛ یعنی باید آن را با تدابیر و شیوه هایی آفرید مانند جشن ها که موجب شادی و خنده می شوند.
استفاده از دو حالت می تواند موجب کارآمدی بالاتری در کسب و انتقال «انرژی» باشد.
لذا، در هر موقعیت لازم است هم به موارد طبیعی «انرژی» توجه داشت و هم به شیوه ها و برنامه هایی که می توان «انرژی» را ساخت.
آنچه در این مقاله آمده است به چگونگی ساخت و پرداخت «انرژی اجتماعی» نظر دارد که جامعه شناس حرفه ای از آن برخوردار است.1 . . .
این مقاله محدود برای اعضای ویژه می باشد
با تهیه اشتراک به این مطلب دسترسی خواهید داشت
