جامعه شناسی و امیدهای اجتماعی
زندگی چون پازل است که از چیدن قطعه های مختلف و رنگارنگ گوناگون شکل می گیرد و یکی از این قطعه ها «امیدهای اجتماعی» و نویدهایی هستند که آدمی را به آینده می کشاند و شادی و دلخوشی را موجب می شوند.
جامعه شناسی در مورد امیدها چه به ما می گوید؟
امیدها در کجای زندگی هستند؟
آیا امید یک سرمایه اجتماعی است؟
![](https://youngsociologists.com/wp-content/uploads/2024/02/a-1.jpg)
جامعه شناسی با نگرش واقع بینانه به کنکاش در رفتارها و الگوهای تعاملی می پردازد و از اینرو، امید را نیز چون برنامه ای به شمار می آورد که تحقق آن به زمان آینده موکول شده است.
برنامه ها را به سه دسته کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت تقسیم می نمایند که امیدها نیز می تواند در هر سه این زمان ها جاری باشند.
امیدهای کوتاه مدت که تحقق آن به زودی ممکن می شود و امیدهای بلند و بزرگ که باید زمان زیادی را طی کند تا به واقعیت بیانجامد.
![](https://youngsociologists.com/wp-content/uploads/2024/02/b.png)
اما امیدها از برنامه ها با تفاوهای مهم جدا می شوند که سه مورد اصلی آن عبارتند از:
1- امیدها مملو از انرژی مثبت و شورانگیز هستند
2- امیدها قائم به اختیار و انتخاب هستند
3- امیدها بر جوشش و درخواست درونی و وجودی استوار هستند.
![](https://youngsociologists.com/wp-content/uploads/2024/02/aa.jpg)
این تفاوت ها گویای فاصله بسیار زیاد بین برنامه ها از امیدها می باشد و بنابراین می توان نتیجه گرفت که برای ایجاد و آفرینش امیدها نمی توان از برنامه ها کمک گرفت و روال تولید امیدها مجزا است و با توسل به برنامه ها نمی توان آنها را به وجود آورد.
![](https://youngsociologists.com/wp-content/uploads/2024/02/12-1024x683.webp)
امیدها با معنای زندگی، غایت و هدف زندگی شکل می گیرند و ساخته می شوند.
امیدها، طلب و آرزوهایی است که آدمی را به خوشبختی، سعادت، هدایت، رستگاری (که معنا و هدف زندگی هستند)، می رسانند.
لذا، امیدها صرفاً خواستن ها و داشتن ها نیست بلکه با مطلوبیت، بزرگی، عظمت و شکوه درآمیخته اند و از جاه و جلال حکایت دارند.
![](https://youngsociologists.com/wp-content/uploads/2024/02/ad.jpg)
براین اساس، انسان ها را می توان بر مبنای امیدهایشان شناخت و آنها را در طبقات از کم به زیاد یا پایین و بالا دسته بندی کرد.
مثال: امید به داشتن خانه مجلل در مقایسه با امید به مخترع بودن، امید به داشتن شهرت در مقایسه با امید به دریافت جایزه نوبل.
![](https://youngsociologists.com/wp-content/uploads/2024/02/d.jpg)
در واقع، امیدها را می توان جهت زندگی تعریف کرد که افراد را به مسیرها و رفتارهای متفاوت هدایت می کند.
کسی که امیدش دانشمند شدن است و فرد دیگری که امیدش هنرمند بودن است.
این افراد به حسب نوع امید خویش راه متفاوت و مجزایی را در پیش می گیرند.
![](https://youngsociologists.com/wp-content/uploads/2024/02/e.jpg)
اما آنچه مهم است که امیدها وجه مشترک مهمی با یکدیگر دارند که همه آنها تلاش، فعالیت و کوشش در جهت خیر و درستی هستند.
در نتیجه هر چه در جامعه ای امیدها بیشتر باشد و چشم انداز دستیابی به امیدها روش تر بنماید، افراد جامعه فعال تر و با انگیزه تر هستند و آسان تر از پس مشکلات برمی آیند و راه را برای رسیدن به خواسته ها و امیدها طی می کنند.
از اینرو، یکی از اقدامات مهم در جامعه پرورش امیدها و تحقق بخشیدن به امیدها می باشد تا به افراد توان لازم را برای طی کردن راه های ناهموار بدهد.
![](https://youngsociologists.com/wp-content/uploads/2024/02/f.jpg)
امیدها کارساز هستند و جایگاه موتور حرکت جامعه را پیدا خواهند کرد که وقتی نسل ها به یکدیگر نگاه می کنند در یابند که آنچه موجب به زیستی و کارآمدی آنها شده است امیدهایی بوده است که امروز تحقق یافته اند.
![](https://youngsociologists.com/wp-content/uploads/2024/02/we.jpg)
امیدها گرچه در ابتدای امر، خواسته و تصوری مطلوب از آینده را مجسم می سازند ولی عامل حرکت و انگیزه تلاش هستند که تحقق آن در برآوردی احتمالی قطعی و حتمی بنماید.
به این ترتیب، امیدها به سرمایه اجتماعی می انجامند و همکاری، یاری و مهربانی را موجب می شوند.
تلاش و کوشش را دامن می زنند و مودت و یاری را ترویج می کنند، چرا که امیدها بر معنای حیات تکیه دارند و هر چه بیشتر باشند موجب جستجوی خوبی های بیشتر و بیشتر می شوند.
![](https://youngsociologists.com/wp-content/uploads/2024/02/g-1024x311.jpg)
بنابراین، جوامع هم در تولید و ترویج امیدها باید کوشا باشند و هم تحقق و دستیابی امیدها را فراهم نمایند تا سرمایه اجتماعی ساخته و پرداخته شود و جامعه استوار بماند.