زنان در آمازون بولیوی

زنان در آمازون بولیوی، با محافظت از جنگل خود را قدرتمند می کنند.

درحالیکه بخش‌هایی از آمازون در برزیل و شرق بولیوی برای تبدیل شدن به زمین‌های قابل کشت پاک سازی شده؛ جوامع محلی در شمال بولیوی از طریق فرآوری میوه‌های وحشی جنگلی و با اجرای پروژه‌های توانمندسازی اقتصادی از جنگل‌های خود محافظت می‌کنند.

در نیمه‌شب، در میان جیرجیرک‌های جنگلی که جیغ می‌کشند، ساندرا جاستینیانو 35 ساله رئیس انجمن زنان جنگل نشین به یک کارخانه فرآوری کوچک می‌رسد تا در کنار سایر زنان بومی از جامعه بوئن رتیرو، در شمال آمازون بولیوی، کار استخراج خمیر میوه‌های آسای و ماجو را آغاز کند.

کارخانه صنایع تبدیلی میوه با کمک مالی یک آژانس ایتالیایی برای همکاری توسعه (AICS)، زنان سازمان ملل متحد و وزارت توسعه تولیدی و اقتصاد بولیوی (MDPyEP) احداث شده و بیش از 240 زن در این برنامه مشارکت دارند که از ماه می 2018 آغاز گردیده، این زنان میوه ها را جمع آوری کرده و تحویل می دهند.

کسانی که به همراه خانواده هایشان این میوه ها را جمع آوری می‌کنند، به خوبی در مورد چگونگی مراقبت از جنگل آموزش دیده اند. برگذاری این آموزش‌ها و جلسات گفت‌وگو، آموزش و کارگاه‌ها توسط کارشناسان  زنان سازمان ملل صورت می‌پذیرد.

مردم جوامع محلی با کمک این آموزش‌ها دریافته اند که اگر درخت آچایی را قطع کنند، 20 سال طول می کشد تا دوباره رشد کند و این به کل اکوسیستم و جامعه آسیب می رساند.

آنها اکنون آگاهانه برای مراقبت از  جنگل  احساس مسئولیت کرده و محافظت می کنند که در دوره های خشک نسوزند.

جامعه ای که ساندرا در آن زندگی می کند عمدتاً بومی است و از این رو کارشناسان پروژه از اهمیت دانش بومی غافل نشده و آن را در برنامه های مراقبت و مدیریت جنگل گنجانده اند.

جاستینیانو می گوید:

«ما در جنگل به دنیا آمدیم. ما در آن بزرگ شدیم و اکنون هم معیشت ما را تامین کرده و امکان یک زندگی خوب را برای ما فراهم می کند. از آنجاکه فرزندان ما در اینجا بزرگ می شوند باید مراقب آن باشیم، قطع درختان، سوزاندن را متوقف کنیم. همچنین باید از ریختن زباله ها، پلاستیک ها و باتری هایی که آلودگی ایجاد می کنند خودداری کنیم.» زندگی ما وابسته به جنگل است و همین  دلیل کافیست که  مراقبت از جنگل را تبدیل به امر فرهنگی و اجتماعی کرده و پسران و دخترانمان منتقل کنیم تا یاد بگیرند که مراقبت از جنگل مسئولیت ماست.»

ویولتا دومینگوئز، نماینده زنان سازمان ملل متحد در بولیوی، می گوید که نتایج اولیه این پروژه شامل توانمندسازی اقتصادی زنان و زنان سرپرست خانوار، تقویت قلمرو آمازون و احیای اقتصاد محلی و اتصال آن به جریان اصلی اقتصاد بوده است.

هدف اصلی این پروژه پایداری معیشت و حفاظت از جنگل است، اما پیامدهای مثبت اجتماعی قابل توجهی مانند شکستن چرخه خشونت مبتنی بر جنسیت به دلیل فقر و نبود استقلال اقتصادی نیز داشته است.

پروژه ها شامل دو بخش آموزش تخصصی مانند نحوه کار با ماشین آلات، مهارت های مالی و رهبری و شغلی است و بخش آموزش‌هایی در جهت افزایش آگاهی در مورد عدالت جنسیتی، حقوق و مسئولیت ها است.

دولت بولیوی یکی از شرکای کلیدی این برنامه است و زیرساخت‌های مانند انرژی، ماشین آلات فرآوری میوه ها و برچسب گذاری محصولات را تامین و به زنان بومی تحویل داده است.

این پروژه  زندگی مادرانی سرپرست خانوار را تغییر داده و درآمد آنها را بهبود بخشیده و از دامنه آسیب‌های جسمی و روحی مناطق کاسته است.

علاوه بر مهارت‌های شغلی زنان دوره های اقتصاد و حقوق تجارت به زبان ساده نیز یاد گرفته و توانایی پیوستن به جریان اصلی اقتصاد دارند.

آنها فنون مذاکره و سخنرانی در انظار عمومی نیز فراگرفته و فعالانه در جلسات صنفی شرکت و پیشنهادات اقتصادی خود را به مقامات ارائه نموده و با آنها مذاکره می کنند.

قبل از شروع پروژه؛ گروه محلی بوئن رتیرو روزانه 200 لیتر آب میوه باارزش آکای تولید شده به صورت دستی می فروخت.

درحال حاضر آنها روزانه 500 لیتر می فروشند و همچنین می توانند خمیر را برای فروش استخراج کنند.

آنها  برنامه صبحانه مدرسه دولتی شهرداری را تامین می کنند.

این انجمن به زودی محصولات خود را در نمایشگاه های ملی در سانتا کروز و لاپاز ارائه خواهد کرد و حتی درحال مذاکره با شرکت ها برای عرضه سایر مناطق کشور است.

جاستینیانو می گوید: «اما، همه اینها تنها در صورتی امکان پذیر است که ما از جنگل مراقبت کنیم.»