فیلم جوکر 2019 ما را با چهره‌ای از جامعه و روابط بین آدم‌ها و نگاه حاکمان آن آشنا می‌سازد که تا وقتی در کف خیابان قدم نزده باشیم، نمی‌توانیم به درستی آنها را لمس و حس کنیم.
شخصیت فیلم هر چند دچار اختلال روانی است و تیک‌های عصبیش به صورت خنده‌های بلند مسخره‌آمیزی بروز می‌کند، اما در تلاش برای کنترل و بهبودی و همزمان کار و فعالیت در جامعه هست گرچه به طور کامل نادیده گرفته شده و از آن مهم‌تر تحقیر می‌شود.
این حقارت از نزدیک‌ترین فرد که مادرش هست به او منتقل گشته تا صاحب‌کار و همکاران و مردمی که در بیرون سر به سرش می‌گذارند.
بیش از همه البته خجالت زدۀ خودش است که آرزوی کمدین شدنش، همواره جلوی چشمانش در حال دود شدن است.
برای همین سعی می‌کند با همین دودهای نامرئی برای خودش شخصیتی در ذهنش دست و پا کند که لااقل سرپا بماند.
دامن زدن به عقدۀ حقارت افراد آنها را خواسته یا ناخواسته به سمت طغیان خواهد کشید.
بخصوص وقتی در جامعه‌ای زیست می‌کنیم که آرزوی خیلی از افراد در آن جامعه جزء حداقل نیاز‌های یک زندگی معمولی به حساب می‌آید.
و این شکاف طبقاتی، کلافگی اجتماعی را رقم می‌زند و این کلافه بودن منجر به عصبانیت و بروز خشم می‌گردد.
به صورتی که در فیلم نه تنها جوکر بلکه بیشتر افراد شهر که کاندیدای آیندۀ شهرداری (تامس وین) آنها را یک مشت دلقک می‌نامد، دست به اعتراض و آشوب می‌زنند.
به قسمتی از دیالوگ جوکر در فیلم توجه کنید:
” سخته همش بخندی حتی وقتی عصبانی هستی و کنترلی هم روش نداشته باشی … اشتباه گرفته میشی … متوجه شدی که زندگی بیرون از اینجا چه شکلیه موری؟
تا حالا از این استودیو بیرون رفتی؟
همه سر هم داد می کشن و غر میزنن … دیگه هیچ کس نمیخواد بفهمه … هیچکس نمیدونه زندگی کردن به جای آدمای دیگه چطوره … فکر می کنی یکی مثل تامس وین (نامزد انتخابات) میفهمه زندگی یکی مثل من چطوریه؟
اونا جز خودشون به کسی فکر نمیکنن … فکر میکنن مثل بچه مثبتا، یه گوشه می‌شینیم و تحمل می‌کنیم! فکر میکنن نمی‌تونیم طغیان کنیم! “
در درون همۀ ما یک جوکر نهفته است!
شخصیتی که دوست ندارد بخندد، اما در بعضی مواقع مجبور به خندیدن می‌شود.
مواقعی که باید به یک سری آداب و قوانین مسخره تن بدهد، چرا که از قدیم بوده و اگر آن گونه که باید، نباشد انسان نامقبولی تعبیر خواهد شد.
شخصیتی که دوست دارد بخندد و شاد و راحت به رقص بیاید، اما باز هم رفتارش غیرعادی تلقی می‌شود.
این همه فشارها که در جهت‌های متضاد هم قرار دارند شخصیت جوکر مانندی را درون‌مان می‌سازد و پرورش می‌دهد که وقتی در آستانۀ بی‌ارزشی و خشم و تلافی قرار بگیریم، به آن جان می‌بخشد.
خیزش جوکر درون ما می‌تواند در حد فحش و فریاد بر سر نزدیکان‌مان باشد و یا می‌تواند البته منجر به خودکشی یا دیگرکشی شود!
اما نکته‌ای که نباید فراموش کنیم این است که پتانسیل جوکر شدن‌مان رو به افزایش است
اگر سوپاپ‌های اطمینان برای روان‌مان تهیه نکنیم
و اگر حکومت و دولت‌ها فرصت و فضایی برای تخلیۀ انرژی‌های منفی و پرخاشگری جوامع خود مهیا نسازند!
