ماموریتی برای تخریب
یکی از تفاوت های انسان های دارای سلامت شخصیتی با انسان های فاقد سلامت شخصیتی در رویکرد سازندگی یا تخریبی آنها به اجزای زندگی است.
انسان برخوردار از سلامت شخصیتی آباد می کند، می سازد، دیگران را محترم می دارد، انسان های دیگر را با مهر می نوازد و دیگری را گرامی می دارد.
او اگر نقدی کند، جانب انصاف و جنبه حرمت انسان را رعایت می کند
و چون رشد یافته است، ماموریتی برای ویران ساختن دیگران ندارد، پس به دیگران نمی تازد و ساحتِ انسان دیگران را مراعات می کند.
چون فرهیخته است، کلام خشونت آمیز بر قلم خویش روانه نمی کند.
چون خود وجودی قابل احترام است، سخن ناروا در حق دیگران بر زبان نمی راند.
چون از خود برتربینی رسته، از موضع تواضع نکات مثبت و منفی دیدگاه دیگری را در کفه بررسی قرار می دهد
و سپس از موضع نسبی گرایی در راستای ترمیم، زخم ها را عیان می کند تا بر آنها مرحم نهد
و نه آنکه شخصیت دیگری را ترور کند و با همه توان به وجود دیگری بتازد و پا بر روی دیگری بنهد
تا با تخریبِ بزرگی دیگر، خود را در چشم ها برترین بنمایاند.
آنکه دیگری را تخریب می کند تا خود در چشم ها بزرگ بنماید، شیطان از زبانش سخن می گوید و نفسانیات اش شخصیتی ناسالم در او تعبیه کرده‌اند
که زهر کلام و قلم اش آتشی ست ویرانگر که بر جان وجودهای آباد ریخته می شود.
غافل از آنکه ماموریتِ تخریب به تخریبِ تخریب گر می انجامد.
