اسمیت در ثروت ملل منافع شخصی را در بستر نیاز به پس انداز و افزایش دستمایه سرمایه برای گسترش تولید مورد بحث قرار می دهد.
همچنین او بحث درباره جاه طلبی و منافع شخصی را در بستر شرحی از فلسفه اخلاق انجام می دهد.
اسمیت استدلال می کند که جاه طلبی متکی بر این خواست فرد است که دیگران او را تایید کنند.
وی در ادامه می گوید که نه آسودگی، بلکه خودبینی است که مردم را وامی دارد تا خواستار بهتر شدن وضعیت زندگی خود شوند.
اسمیت می گوید: به چشم آمدن، مورد توجه قرار گرفتن و با هم دردی، خرسندی و تایید دیگران مواجه بودن، همگی امتیازاتی هستند که می توانیم بگوییم از آن نشات می گیرند.
خودبینی یا لذت طلبی، و نه آسودگی، است که ما را جلب می کند.
وی استدلال می کند که آن چه مردم را جلب می کند کسب ثروت یا تجملات به خاطر کسب ثروت یا تجملات نیست، بلکه تاثیراتی است که تملک این اقلام بر سایر مردم می گذارد.
به این دلیل، مصرف فاحش ثروتمندان است که آنها را برجسته می کند و توجه و تایید سایر مردم را به همراه می آورد.
اسمیت در اینجا به موضوعی اشاره می کند که اقتصاددانان مدرن آن را کالاهای منزلتی (Positional goods) می نامند.
به بیان دیگر، کالاهایی که بنا به تعریف نمی توانند در تملک شمار بزرگی از مردم قرار بگیرند، مگر این که چیزی از جاذبه خود را از دست بدهند.
به این گونه، تحلیل اسمیت از جاه طلبی انسان محدود به بُعد اقتصادی آن نیست.
وی استدلال می کند که افراد اغلب به دلیل خود کالاهای مادی در جستجوی آن ها نیستند، بلکه به دنبال ارج و احترام اجتماعی ای هستند که فکر می کنند با چنین ثروتی به دست می آید.
به این معنا، چنین کالاهایی هدفی در خود نیستند، بلکه وسیله ای برای رسیدن به یک هدف یعنی تایید اجتماعی هستند.
منبع: براون، ویوین (1386)، فهم جامعه مدرن؛ پیدایش اقتصاد مدرن، ترجمه حسن مرتضوی، تهران: نشر آگه، ص 75-74.
